Bar Dark Wood

uśmiech zagościł na mojej twarzy, szła jakby nieporadnie, dziwnie. Zatrzymałem ją i wziąłem na barana- Kate.. spokojnie bo zawału sie nabawisz..-powiedziałem, usmiechając sie- Wszystko bedzie dobrze..

Łatwo ci mówić...- mruknęłam zrezygnowana. Objęłam rękami jego szyję.- Jak zemdleję to mnie złap..- powiedziałam cicho i zamknęłam oczy. Próbowałam uspokoić moje drżące dłonie. Eric ruszył w stronę domu.

Przyszedłem do Baru, właściciel czekał już na mnie, poprosił mnie abym zaprezentował swoje umiejętności, Zrobiłem mu kilka drinków, a że lubiłem film  "drink" to pokazywałem sztuczki takie jak tam, czym wywołałem entuzjazm u  obsługi i szefa baru dostałem pracę  z czego bardzo się ucieszyłem. Wróciłem do Domu Kate ciesząc sie z tego że potrafiłem więcej niź przypuszczałem...

Weszłam powoli do baru. Usiadłam przy stoliku i od razu poprosiłam kelnera o whisky. Siedziałam i gapiłam się w ścianę. Nie mogłam przestać o tym myśleć, choć najchętniej uciekłabym od tego wszystkiego jak najdalej. Wlepiłam wzrok w szklankę.

wszedłem do Pubu od tyłu, szef był rozradowany, nawet nie chciał słuchać wyjaśnień... od razu dostałem fartuch i bloczek i zostałem wypchnięty. Podszedłem do pierwszego - Cos podać?- spytałem rutynowo i wtedy spojrzałem na osobe....... poraziło mnie, zabolało, czułem yyy.. nie wiem co *Kate*

Od razu poznałam ten głos. Spojrzałam na niego. Nawet nie myślałam że mogę go tu spotkać.- Uhm... Poproszę whisky.- rzuciłam do niego. Odwróciłam wzrok, nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy.

- okey- powiedziałem, podszedłem do baru, wziąłem butelkę Whisky i jeszcze jedną szklanke, wróciłem do Kate i usiadłem obok niej- Co słychac??- spytałem....

Westchnęłam.- Nic takiego...- powiedziałam powoli. Nalałam sobie whisky i wypiłam ją od razu. Łudziłam się że alkohol pozwoli mi zapomnieć o wszystkim. Zastanawiałam się, czy rozmowa z Ericem ma sens. Obawiałam się że nic się nie zmieniło i nie będziemy potrafili się dogadać.

westchnąłem- Kate...- powiedziałem powoli, wiedziałem jedno bez niej nie mogłem żyć, a z nią też było mi trudno, pochyliłem sie do niej delikatnie ująłem jej twarz w swoje wielki dłonie i pocałowałem ją- Kocham Cie, tęsknie, i cierpie- tylko to byłem w stanie powiedzieć....

Łezka spadła mi na policzek.- Eric, tęsknię za tobą.- wyszeptałam i odwzajemniłam jego pocałunek.- Błagam, zapomnijmy o tym ślubie, o tym wszystkim i po prostu bądźmy szczęśliwi. Kocham cię.- powiedziałam cicho, patrząc mu w oczy.

nie wiedziałem co powiedziec wiec popatrzyłem na nią i szepnąłem- na razie nie mówmy o tym....- to nie była taka rzecz z której mógłbym zrezygnować, ale na razie moje serce krwawiło jakbym wbił w niego kołek i wyciągnąłem, a ranie nie pozwolił się skleić.....

Westchnęłam cicho.- Nie. Nie chcę po raz kolejny tak cierpieć. Co powiesz na taki układ- zapominamy o ślubie, ale pomyślimy w najbliższym czasie o dziecku?- zapytałam, choć ledwo udało mi się to powiedzieć. Przygryzłam wargę. Dalej patrzyłam mu w oczy. Próbowałam jak zwykle odczytać z nich wszystko.

Targowała się..... przymknąłem powieki,przez dłuższą chwile nic nie mówiłem- Kate, nie będę o tym teraz dyskutować, to wszystko jest zbyt........ nie nie teraz.....Kocham cie.... więc nie .....będe dyskutować o tym to nie najlepszy czas.......- powiedziałem i skojrzałem w jej oczy, pozwoliłem jej teraz czytac ile tylko chciała....

Jęknęłam.- Eric... Boję się że ten temat kiedyś wróci. Mam cierpieć aż tak bardzo po raz kolejny? Nie jestem pewna czy dam radę...- stwierdziłam cicho i wypiłam szklankę whisky.- Jesteś dla mnie najważniejszą osobą na świecie, kocham cię tak bardzo... Chcę żebyś był szczęśliwy.- wyszeptałam i wbiłam wzrok w stolik.

- Wiec nie poruszaj tego tematu bo ja nie zmienię zdania a ty swojego.......ten temat jest sporny i zawsze będzie, a dziecko niczego nie rozwiąże..... choć pragnę go to teraz to nie jest najlepszy pomysł ......- powiedziałem oschle, bo wiedziałem że musze tak powiedzieć, ślub kwestia sporna i tyle, dziecko tutaj nic nie pomoże... to wiedziałem...

No dobrze.- powiedziałam cicho. Teraz liczyło się dla mnie to, że w tej chwili byłam szczęśliwa. Wiedziałam, że w końcu to wróci, może będę musiała po raz kolejny tak cierpieć, ale starałam się o tym zapomnieć. Wypiłam kolejną szklankę whisky.

Moze już wystarczy, Alkohol najgorszy sojusznik- powiedziałem z troską, delikatnie przejechałem dłonia po jej policzku- Przepraszam ze cierpisz przeze mnie.... wiedziałem że to nie ma sensu..... powinienem był połamać sobie kości....aby tylko nie wracać.....- niestety sporny temat zawsze będzie nas dzielić, ale nie mogłem zmienić siebie i nie miałem prawa prosić Kate o to.... nie po tym co jej zrobiłem...

Ale alkohol czasami bardzo pomaga...- stwierdziłam, ale odsunęłam od siebie szklankę.- Eric, dobrze wiem, że nie dogadamy się jeśli chodzi o ślub, więc jak na razie dajmy sobie z tym spokój. Nie masz za co mnie przepraszać. To ja jestem upartą egoistką, ale jakoś nie potrafię się zmienić. Moje poglądy różnią się od twoich, a twoich poglądów ani trochę nie rozumiem.... Cieszę się że wróciłeś...- powiedziałam cicho. Nie wiedziałam na ile wrócił, prawdopodobnie do jakiejś kolejnej kłótni zostanie ze mną, ale nie interesowało mnie to teraz.

- Ta jasne jesli chcesz mnie upić i wykorzystac to powiedz sam sie dam bez tego pomagiera- i pokazałem butelkę w połowie pusta- Kate powiedzmy tak ktoś dobry dla mnie kto nie traktował mnie jak .....mój wuj powiedział mi że ślub to najwyższy dowód miłosci, wpojenia..... że tylko w ten sposób moge okazać szacunek, oddanie.... Jesteś zbyt młoda żeby to pojąć, a ja za stary by to zmienić w sumie, słyszałem te słowa od kąd skończyłem 8 lat, więc przez całe moje życie, wiec nie proś żebym się zmienił bo to nie jest realne, po prostu zostawmy to tak jak jest..... inna sprawa dziecko a inna ślub... ale ślub nie możesz zastapic dzieckiem, bo ja na to nie pozwole.... nie dam się- powiedziałme przybliżyłem sie do Kate...- Kocham cie....

Westchnęłam.- Nie będę cię prosić, żebyś się zmienił, ale ty nie proś też o to samo mnie. Ja też ciebie kocham.- powiedziałam i pocałowałam go delikatnie.- A pomysł z dzieckiem był dobry...- mruknęłam sama do siebie. Miałam nadzieję że kiedy będziemy mieć dziecko, on zapomni o ślubie. Ehh... Tak to jest jak się słucha rad podstarzałych wampirów....

Kate... Dziecko to cos cudownego ale nie moze być....zastępstwem ślubu, na to się nie zgodze... to ma być ostateczny domów naszej miłości na nie... zastepstwo.....- powiedziałem zimnym głosem ale spokojnie- i nie chcę żebyś się zmieniła....ale nie wmawiaj mi ze nagle zapragnełaś dziecka od tak sobie, jeszcze 3 tygodnie temu, dziecko kojarzyło ci się ze złem.... i czymś hm.... teraz go nie chciałaś go mieć.....- powiedziałem przypomniało mi się jak powiedziała - kiedyś- zacytowałem ją ....bo tak brzmiała jej odpowiedź na moje pragnienie i pogodziłem się z tym....

Nie wierz wampirom... zapisze sobie to na czole....- stwierdziłam patrząc mu w oczy.- Dziecko dalej kojarzy mi się ze złem...- przyznałam- ale wiem że jeśli się pojawi, pokocham je tak bardzo, jak ciebie. Nie zapragnęłam go może teraz, ale wiem, że masz dwa marzenia. Ślub i dziecko. Tylko nad dzieckiem mogę się zastanowić, ślub odpada.- powiedziałam cicho.

- AAAAAAAAAAAA już wiem... ty poświęcisz się i dasz mi dziecko a ja ma poświęcić siebie i ślub wsadzić sobie w...- nie dokończyłem......- Kate Nawet jeśli podaruje sobie ślub to ty nigdy nie dasz mi dziecka bo nie bo taka jestes....ślub to zabicie ciebie a dziecko to gwałt...., więc nie obiecuj mi czego czego nie możesz mi dać, to robi zbyt wielkie nadzieję....

Eric dobrze mnie znał.- To nie do końca tak.... Ja naprawdę myślałam o tym dziecku... Tylko że im dłużej myślę, tym bardziej wydaje mi się to okropne...- dodałam ciszej.- Eric, ja po prostu często sama zachowuję się jak dziecko. Potrzebuję miłości, czułości i opiekuńczości. Nie nadaję się ani na żonę, ani na matkę. Kocham cię, ale nie wiem czy jestem w stanie dać ci dziecko... To mnie przerasta....- westchnęłam cicho. Długo nad tym myślałam, ale mój paniczny strach przed zmianami krzyczał na mnie w mojej głowie, co ja do cholery chcę zrobić. Wiedziałam że nie będę szczęśliwa ani z dzieckiem, ani z mężem.- Eric, ja po prostu nie chcę być twoją żoną. Chcę żebym była dla ciebie tylko twoją Kate, a ty żebyś był dla mnie tylko moim Ericem. Nie potrzebny nam ślub. Nie chcę żebyś powiedział mi "kocham cię" przed ołtarzem. Chcę żebyś mówił mi to codziennie! Chcę się codziennie budzić przy tobie i słyszeć że mnie kochasz.- Spojrzałam mu w oczy. Bałam się że widzę je po raz ostatni.- Ja nie potrafię aż tak się dla ciebie poświęcić. Przepraszam.... Nie zdziwię się jeśli mi powiesz że nie chcesz ze mną być... Ja po prostu do niedawna czułam się jak wolny ptak.... Nie chcę nic zmieniać...- powiedziałam cicho. Czułam że łzy napływają do moich oczu.- Powinnam już iść...- stwierdziłam i rzuciłam banknot na stolik. Ubrałam płaszcz i ruszyłam do wyjścia. Starłam łzę z policzka. Chciałam żeby Eric był szczęśliwy, nawet jeśli to oznaczało odejście od niego. Skoro ja nie potrafiłam dać mu tego, czego tak bardzo chciał, może ułoży sobie życie z kimś innym.

Szybko wstałem i podszedłem do Kate- Wiem że nie potrafisz być ani matką ani żona, wiec nie obiecuj mi tego....-Wtuliłem się w nią- Zostawmy to nie obiecuję że zapomnę o swoich marzeniach ale obiecuję ci że nie będę wracać do tego i do niczego ciebie nie zmuszę, Bez Ciebie szczęśliwym nie mogę być, po prostu....trudno mi jest bez ciebie wręcz zapadam się w sobie. Błagam nie odchodź.- Powiedziałem, głowę oparłem o jej bark, mógłbym przysiąc że wyglądam jak przemoczony szczeniak....

Chciałam mu powiedzieć, żeby mnie zostawił, ale byłam zbyt wielką egoistką. Gdybym zniknęła z jego życia może i trochę by cierpiał, ale w końcu może byłby szczęśliwy. Westchnęłam i objęłam go.- Kocham cię.- wyszeptałam mu do ucha. Był dla mnie najważniejszy.- Eric, czy ty przypadkiem nie jesteś w pracy?- mruknęłam.

- No tak troszeczkę, ale nie martw się daj mi 30 sekund....- powiedziałem, szybkim krokiem, wymijałem kolejne stoliki. Wyszedłem na zaplecze, Szef tylko coś mruknął pod nosem ale co on mógł zrobić, skinął tylko głową. Szybko zabrałem kurtkę i wróciłem do baru- No i już możemy iść... Gdzie chcesz??- spytałem, wplotłem swoje palce w jej dłoń...

Yyyy.... Może pójdziemy do parku?- zapytałam go. Założyłam torebkę na ramię. Wyszliśmy z baru.

dobrze park- powiedziałem wesoło, nachyliłem sie do jej ucha- Za toba nawet w ogień bym poszedł...- czułem się rozdarty, między miłością a zasadami ale czułem że musze wybrać to pierwsze, tylko jak mogłem to zrobić...

Weszła do baru trzaskając za sobą drzwiami... Lubiła zwracać na siebie uwagę... ale kogo uwagę zwracać kiedy lokal świecił pustkami... Irytujące... ale co zrobić... Podeszła do baru i uśmiechnęła się ponętnie do mężczyzny za nim. - 2x burbon...- zażądała opierając się łokciami o blat i wpatrując w faceta.

Wszedłem do baru. Zamówiłem piwo i usiadłem przy najbardziej zacienionym stoliku.

Z pewnością olałaby kolesia, który własnie wszedł do baru... ale prawda byla taka, że Corny była znudzona i samotna... taak.. samotna... nieprawdopodobne...
Wstała więc i podeszła do kolesia, który jak wyczuła również był wilkiem. Witaj... przywitała się siadając na miejscu obok niego. Nie spytała sie czy może się przysiąść, lub czy miejsca są wolne, to nie bylo w jej stylu. - Nigdy wcześniej cie tu nie widziałam...nowy? rzuciła wpatrując się w niego i jednocześnie popijając swój burbon.

-tak, nowy. -rzekłem odpierając od kelnera szklankę z piwem. Upiłem spory łyk trunku. Z lekko zmrożonymi oczyma wpatrywałem się w dziewczynę.

I jakże rozmowny... - usmiechnęła się lekko - Jestem Cornelia... nie powiem, że stara bo to podrażniłoby moją dumę. Nie przepadam za tym określenie... - zadumała sie na chwilę.

-Seamus Wetz -przedstawiłem się. Lekko zmarszczyłem brwi na słowa dziewczyny. Miałem wrażenie , że jest strasznie zadufana.

Więc Seamusie?? - spojrzała na niego sponad półpełnej szklanki. - podoba ci się miasto... spotkałeś juz może jakieś nietoperze? - kiedy odstawiła na stoliku szklankę oparła łokcie na blacie i wpatrzyła się w niego z lekko przymróżonymi powiekami.

-prawdę mówiąc nie dane mi było spotkać wampira -zaśmiałem się dźwięcznie upijając łyk piwa. -a miasto już nieco poznałem, lecz wolę trzymać się naszych terenów -również ostawiłem szklankę na blat stołu.

Wolisz?? a to dlaczego?? - spojrzała na niego pytająco - chyba nie obawiasz się któregos z nich... - spytała unosząc kąik ust w krzywawym usmiechu.

-raczej dlatego, że naprawdę nie przepadam za ich zapachem -wzdrygnąłem się na samą myśl.

- tak... to równie racjonalny powód... - zamyśliła się na chwilę - ale za to jaka zabawa, jak już się jakiegoś spotka... - na jej twarzy zajaśniał szyderczy uśmiech. - jedna z lepszych... Bo teoretycznie coktoś taki jak my może robić w życiu... kiedy ma całą wieczność... znów się nad czymś zamyśliła.

-myślę . -palcem wskazującym dotknął swojej skroni -to robię przez większość czasu -uśmiechnąłem się szelmowsko. Byłem ciekaw co ona robi w życiu, ale nie posłałem w jej kierunku takiego pytania.

Myślisz?? - spojrzała na niego pytająco... jej niebieskie oczy lśniły lekko spod długich rzęs. - O czym na przykład... - oparła podbórek na splecionych dłoniach przyparując mu się uważnie.

-o wszystkim. O życiu, śmierci, bólu, szcześciu, ciemności, uczuciach... -wymieniłem patrząc jej prosto w oczy.

Strasznie to ... poważne... - stwierdziła odchylając się do tyłu na krześle... - osobiście wolałabym jakieś lżejsze tematy... ze mnie raczej marny myślicie... bardziej wolę... robić. - uśmiechnęła się do niego cwaniacko.

Chciałem rzucić "tak właśnie myślałem", ale powstrzymałem się. -a więc, co wolisz robić ?- zapytałem krzyżując ręce na torsie.