Kolejka podziemna

Postanowila wrocic do domu metrem. Kupila bilet i wsiadla do kolejki.

Przyszedłem na stację metro i sprawdziłem rozkład jazdy. Kupiłem bilet i ze złamanym "sercem" wsiadłem do kolejki i odjechałem. Jeżeli Em nie chciała mieć już ze mną nic wspólnego to nie będzie mieć. Wyjechałem z NY....

Wsiadła, zajęła miejsce. "Metro to na początek. Żegnaj NY! Nie bój się, tak łatwo się mnie nie pozbędziesz! Wrócę. Kiedyś"- pomyślała i zaczęła podróż.

Wbiegłam na perony dość szybko. Poczułam zapach Logana sprzed może kilku godzin. Podeszłam do kas, niby spokojnym, jednak dość zamaszystym krokiem.
-Przepraszam...
Zagaiłam kasjera.
-Tak, młoda damo?
Zapytał naśladując brytyjski akcent.
-Potrzebuję pewnych informacji odnośnie...
Nie dokończyłam,bo koleś mi przerwał.
-Myślę, że nie mogę ci pomóc, ślicznotko...
Teraz nerwy mi popuściły. Rozejrzałam się dookoła. Na peronie były może z dwie osoby. chwyciłam więc faceta za koszulę i przyciągnęłam go w swoją stronę, tak że szyba nas dzieląca, spłaszczyła mu prawy policzek.
-Liczę na pańską współpracę.
Powiedziałam z dość ironicznym uśmiechem.
-O-o-oczywiście... Więc o co chodzi?
Wyjąkał. spojrzałam znacząco na kartkę papieru i ołówek. Mężczyzna potulnie podał mi świstek i ołówek, a ja naszkicowałam portret Logana.
-Widział go pan?
Zapytałam oschle.
-Tak. Jakąś godzinę temu. Kupował u mnie bilet.
-Jaki? Miejski?
-Nie... Za miasto...
*Wyjechał...Nawet się e pożegnal!!*
Wrzasnęłam w myślach i odeszłam z osowiałą miną.
-Do widzenia!
Krzyknął jeszcze za mną kasjer. Chwilę potem nie było już mne w podziemiach.

Wbiegłam na stacje metra. Na szczęście nie było tu zbyt wielu ludzi. Gapiłam się na rozkład jazdy. Postanowiłam że podjadę tym jadącym za pół godziny, później tylko na lotnisko. Usiadłam na jakiejś ławce, podciągając kolana pod brodę. Spędziłam tu pół roku, a myślałam że spędzę resztę mojego życia. Nie chciałam już takiego życia, jak przedtem. Jeździłam od miasta do miasta, zwiedzając je, poznając różne wampiry. A miałam tutaj znaleźć to moje miejsce na ziemi. Tak bardzo kochałam to miasto, wszystkich których tu poznałam. Nawet nie zdążyłam się pożegnać. Obiecałam Jas, że będę opiekować się Nessie, miałam spotkać się z Lys. Od dawna nie widziałam Ane i Scar, miałam to nadrobić. A Em? Dalej nie wiem co u Alexa i Ełi... Teraz miałam to wszystko przekreślić. Po raz kolejny zostać zupełnie sama. Westchnęłam i czekałam dalej. Starłam łezkę z policzka. Po chwili na stacji stanęło metro. Gapiłam się na nie, coraz głośniej szlochając. Nie mogłam się ruszyć z miejsca. Jeszcze nie teraz. Wolałam siedzieć dalej i myśleć o tym wszystkim. W mojej głowie cichy głos śpiewał "I want to wake up in a city That doesn't sleep..."

Kupila bilet i wsiadla do kolejki. Postanowila sie troche przejechac, niewazne dokad i czy daleko.

"Alice... Przecież wiesz, że nie uda ci się stąd wyjechać..." stwierdził głos w mojej głowie. Wiem- jęknęłam i podniosłam się z ławki. Siedziałam tu już jakieś 3 dni i nic z tego nie wynikało. Nie mogłam wyjechać. To tutaj chciałam spędzić resztę mojego życia. Starłam łzę z policzka i powlokłam się w stronę domu.

Wysiadla na obrzezach miasta. Rozejrzala sie dookola, nikogo nie zobaczyla. Ruszyla przed siebie.

Wróciłem do NY, nie uśmiechało mi się wracać tutaj ale ile mogłem siedzieć w włoszech. Po drugie gdzieś wewnątrz zatęskniłem za tym wielkim Miastem, wiele rzeczy mnie tutaj wołało, wiele spraw mnie trzymało. Wysiadłem z kolejki, peron wyglądał dokładnie tak jak go widziałem poraz ostatni, tylko że ja sie zmieniłem. gdzieś w środku mnie zaszły takie przemiany. Dojrzałem, na świat patrzyłem oczami wielkowego wampira a nie tego dzieciaka. Jasmin pewnie byłaby zadowolona gdyby nie fakt że w ogóle jej nie widziałem ani w ogóle z nią nie rozmawiałem.

Weszła na peron i rozejrzałam się dookoła. Wielu ludzi czekało na swój pociąg ten do LA stał już na torze. Wolf niespokojnie mierzył nieznane mu urządzenie. - Spokojnie piesku... nie ma się czego bać - poklepałam kompana po grzbiecie i wprowadziłam go do wagonu. Czułam się dziwnie nieswojo, ale wiedziałam, że jest to tego warte... że kiedy zobaczę Luisa i Shell wszystko minie a ja znów będę szczęśliwa... przynajmniej na jakiś czas. Zajęłam miejsce, a już wkrótce po tym pociąg ruszył i zawiózł mnie do LA... gdzie być może miałam odnaleźć swoje miejsce... swoje szczęście.

Nawet nie zdążyłam dobrze zobaczyć się z Louisem a już wracałam do domu. Czyli jednak Alice nie miała za mną długo tęsknić. A wszystko za sprawą jednego telefonu... a nawet nie telefonu, a sygnału. Właśnie siedziałam z Louisem i Shell w ich domu w LA kiedy usłyszałam jeden krótki sygnał... Sygnał pochodzący od mojej komórki. Serce szybciej mi zabiło kiedy sprawdziłam kto próbował się do mnie dodzwonić i zanim się obejrzałam już wsiadałam do pociągu powrotnego. Wolfa zostawiłam u Louisa, było to moje zapewnienie, że niedługo wrócę, muszę się tylko uporać z kilkoma sprawami.
Kiedy tylko wysiadłam na peronie w NY od razu pognałam do siebie... może tam... na pewno tam...

Usiadła na ławce, szurając butami zabawnie. Popatrzyła na przechodniów. Żałosne, oni wracają, a ona chce wylecieć nawet z kraju.! Wsiadła czym prędzej do metra i zajęła miejsce przy oknie, bo zanim dojedzie n najbliższy przystanek ku lotnisku, zajmie jej to trochę czasu. Po jakiś 5 minutach maszyna ruszyła. Jak najdalej, jak najdalej...

Odczekał parę minut zanim nadjedzie jego kolej. Wsiadł z wyszczerzem do metra i odjechał w stronę lotniska. Już nigdy więcej Nowego Jorku... x33

Wpadłam na lotnisko. Szósty zmysł nie zawiódł. Zauważyłam i Nessie i Angela. Westchnęłam cicho a w moich oczach pojawiły się krwawe łzy. Nie podeszłam do nich, tylko gapiłam się, licząc że może tak będzie lepiej.

Wysiadł z metra, czując silny, słodki zapach Nessie. Zachichotał pod nosem i złapał ją za ramię, gdy szła w stronę wejścia.
-A ty gdzie?- zapytał, uśmiechając się do wampirzycy.

Już chciała syknąć, nastawić się na obronę, a tu Angel. Fuck.
-Uciekam..- uśmiechnęła się delikatnie, rumieniąc jak zwykle.
- Ale cii, nie mów nikomu... - zażartowała.

Oparłam się o ścianę i skrzyżowałam ręce na piersi. Stałam tuż za nimi.- Renesmee Cullen, rozmawiałaś z rodzicami?- Pokręciłam głową.- Angel, a ty poprosiłeś rodziców o zgodę?- Zażartowałam, choć do śmiechu mi nie było.

Ucieka?
- A to niby czemu?- zachichotał cicho. Nie miała chyba jakiś problemów. Wszystko było okej, z tego co wiedział. Spojrzała na Alice.
- Nie potrzebuję żadnej zgody.- wytknął jej język.- Nie powstrzymasz mnie, idż do niego. Na mnie już nie licz.- powiedział stanowczo i wyminął ją szybko.

Wystraszyła się będącej na Lotnisku Alice. Przełknęła głośno ślinę.
- Wiesz bardzo dorze, ze już nie dbają o mnie, nie widziałam ich już tak długo. Widocznie mnie nie potrzebują. Wybacz, a ty moją prawdziwą ciotką nie jesteś, przepraszam.- podążyła za Angelem, oj. Chyba za dużo powiedziała. A Angel chyba zmierzał tam gdzie ona... oO

Pobiegłam do nich. Starłam szybko łzy z twarzy.- Angel, dlaczego to robisz?!- Zapytałam z wyrzutem.- Nowy Jork przestał ci się podobać?- Jęknęłam.- A ty Nessie? O co tak naprawdę chodzi?- Zabolało mnie to "nie jesteś PRAWDZIWĄ ciotką".

Nie będę o tym mówić komuś, kogo nie znam, nawet moją rodziną nie jest... - odparła z wyrzutem, zmarszczyła brwi.Spojrzala wyczekująco na Angela.

Odsuń się.- odwrócił wzrok na bok, patrzeć jej w oczy nie miał zamiaru.- Widocznie Nessie także chce wyjechać. Daj sobie spokój.- powiedział spokojnie i wziął Nessie za rękę, jak jakby była jego córką.

Spuściła wzrok i poszła za wampirem. Boshe, poczuła się jak dziecko. xD Weszli poza barierkę, gdzie odbyła siękontrola bagażu, po czym zniknęli zadrzwiami prowadzącymi do samolotu.

Popatrzyłam na nią z niedowierzaniem.- Nessie, nie poznaję cię. Wiesz co, wydaje mi się że miałaś zbyt wiele i teraz jesteś rozkapryszona. Chyba za szybko dorosłaś, bo nie zachowujesz się tak, jak na dorosłą osobę przystało..- Pokręciłam głową. Przeniosłam wzrok na Angela.- A ty Angel po prostu głupi jesteś...- Stwierdziłam głosem, nie wyrażającym niczego.- Wiem że dalej masz do mnie żal o to wszystko. Ja też żałuję że to wszystko tak się skończyło a nie inaczej. Ale jesteś tak samo dziecinny jak Rensemee.- Powiedziałam to łamiącym się głosem i wyminęłam ich, idąc w stronę wyjścia z lotniska. Serce mi pękało, ale najwyraźniej nic nie mogłam z tym zrobić.

Wsiadłam do metra, potem na lotnisko. Musiałam być tam jak najszybciej. Z plecakiem na ramieniu, w moim ulubionym czarnym płaszczu i glanach ruszyłam przed siebie. Po godzinie siedziałam już w samolocie.

Siedziała na którejś ze stacji i paliła papierosa. Taaak, Al paliła fajkę! Ostatnio wszystkie moje postacie palą, Al też się należy, nie ma to jak fascynacja tytoniem. W każdym razie bardzo znudzona siedziała na ławce, ostatnio nie działo się nic szczególnego, wszyscy zajmowali się swoimi sprawami, olewali ją przyjaciele, olewali ją znajomi, olewał ją Van, olewał ją jakiś głupi kundel.... widząc psa, podnoszącego łapę przy jej glanie od razu odsunęła się, przenosząc tyłek na drugi koniec ławki. Nie czekała na żadną konkretną linię, nie chciała jechać do domu, nie miała też zamiaru jechać w żadne konkretne miejsce, utknęła niczym Neo w Matriksie. Kruczoczarny kosmyk włosów przysłaniał jej jedno oko i słuchawki, które miała w uszach. Wszyscy ludzie mijali ją, nie zwracając uwagi na dziewczynę w czarnym płaszczu i ciemnych dżinsach, co akurat dzisiaj jej odpowiadało.

Mort wolnym krokiem schodził ku podziemiu, widząc więcej niż inni... Mogąc więcej i to jak bardzo... W długim ciemnym korytarzu zaczęły zapalać się lampy, im niżej schodził i im bardziej robiło się obskurniej, złowrogo, zimniej. Zegar wybił północ.
12 minut do przyjazdu metra. Zatrzymał się na środku korytarza, nie zwracając uwagi na mijających go przechodniów. Wampir. Z tunelu wyłonił się cień, który chwilę później powoli stanął po drugiej stronie torów, naprzeciw niego. Był nowy. Czuł to. Czuł, że nie należał do Mageranów. Znałby go, jeśli więc nie należał do... Obnażył kły w złowrogim uśmiechu. Obcy syknął, nie ruszając się z miejsca. Mierzyli się wzrokiem. Nadjechało metro które przysłoniło nieznajomego. Jego twarz migała mu w okienkach metra. Mort biegnąc w stronę rozpędzonej maszyny, przeskoczył ją szybkim ruchem. Kilka sekund. Krzyk spanikowanych ludzi. Działo się coś niedobrego... Krew wampira. Polała się. Dzisiejszej nocy...

Siedziała sobie spokojnie, do czasu kiedy wyczuła jakiegoś innego wampira, a raczej dwóch. Ostatnio tyle ich się tutaj pojawiło, że nie można było nawet normalnie przejść ulicą, a Magera panoszyła się coraz bardziej, pewnie zapominając, kto ma w tym mieście przewagę. Obserwowała wampira, stojącego niedaleko przed nią, widać było, że czegoś szukał. I znalazł. Jęknęła cichutko, klnąc pod nosem. Ich nowy, widziała go na zebraniu. Wstała z ławki, wyciągając słuchawki z uszu. No tak, mogła się tego domyślić, panikujący ludzie wybiegli stąd bardzo szybko, metro szybko odjechało, pozostał jedynie Mageran i Nowy.
- Spieprzaj od niego, bo cię kurwa tak urządzę, że cię rodzona matka nie pozna!- Warknęła dość głośno, niestety, pewnie się spóźniła. A zapowiadał się miły wieczór, teraz się będzie cackać z jakimś skretniałym idiotą z Magery. Rozglądnęła się dość szybko, zaraz znowu pojawią się tu ludzie.

Podniósł wzrok na młodą pannę. Jego usta wykrzywiły się w pogardliwym uśmiechu.
- Stul pysk... suko...? - o tak, pani "suka" była Sechmetanem. Tych to zawsze przywieje, no ja pierdolę. Człowiek rozerwać się już nie może w własnym mieście. Ale zaraz, zaraz, ktoś powiedział, że nie może? Puścił szyję idioty, który ośmielił się zaatakować pierwszy. Fakt, że to Mort go sprowokował... ale to tak mało znaczące szczegóły, że nie warto się nad nimi rozdrabniać. Liczyła się dobra zabawa. A on bawił się doskonale. Martwy Sechmetanin leżał u stóp Morta. Kopnął butem truchło nieszczęśnika.
- Posprzątaj po koledze, słodziutka i przekaż proszę ten... - spojrzał na wampira i uniósł brwi do góry - Prezent z wyrazami szacunku i uwielbienia - przeniósł wzrok na wampirzycę, niemal śmiejąc jej się w twarz. Kogóż też oni brali pod swoje skrzydła? Dzieci, bezbronne i naiwne. Aaach, Mort musiał się nimi "opiekować". Tak jak tym, o tutaj. Przy nodze.

Ruszyła jeden krok w jego stronę, zaciskając dłonie z wściekłą miną.
- A kim ty kurwa jesteś?! Pan "rozpierdolę metro, bo chcę się trochę pobawić?!"- zmierzyła go wzrokiem, krocząc spokojnie w jego stronę. Że też tacy chodzili po NY... nie znosiła tego, Sechmet nie byli od tego, żeby pilnować ich na każdym kroku, pozwalać rozwalać wszystko, straszyć ludzi, zabijać swoich i w dodatku sprzątać ciała swoich.
- Sprawia ci przyjemność takie zabijanie bezbronnych szczeniaków?!- syknęła. Nie bardzo to rozumiała, pokonać takiego gówniarza to nie wyczym, co chyba było widać w tym przypadku. Chciała osobiście się nim zająć, a z marszałkiem polowym tak łatwo mu już nie pójdzie. Nie reagowała na te szydercze teksty, przyzwyczaiła się, że to trzeba po prostu ignorować, chociaż ciężko było się powstrzymać. Zerknęła na ciało Sechmetanina... znała go, był zapalonym wojownikiem, pomimo swojego wieku, chciał walczyć... miała ochotę na zemstę, a jak ten wampir jej umknie, to zabije dziesięciu innych Mageran, oko za oko, nie zostawi tak tego.

Roześmiał się złowrogo.
- Mort Rainey. Jestem Mort Rainey - przyglądał jej się bez skrępowania, mierząc wzrokiem jej całą sylwetkę, niekoniecznie w celach sprawdzenia czy krocząca w jego stronę wampirzyca jest ciekawym okazem. Bardziej skupiał się na ruchach. I zmniejszanemu się między nimi dystansowi. Naturalnie, była niższa. Jak on to lubił! Patrzeć z góry lubił. Bo niby czemu by nie? Na jej pytanie zmarszczył czoło w wyrazie "niesamowitego" skupienia, w kącikach jego oczu pojawiły się zmarszczki. Dość nietypowe, trzeba przyznać.
- Jeszcze pytasz? - spytał łagodnie, kąciki jego warg drgnęły by po chwili wygiąć się w subtelnym aczkolwiek typowym Mortowi chłodnym uśmiechu. - Czyżbyś solidarnie pragnęła przyłączyć się do ukochanego, faworyzowanego pupilka? Kochanka? Męża? - nadal stał na swoim starym miejscu. Marszałek polowy. To tylko tytuł. Chociaż nie mógł zaprzeczyć, że pozory często mylą. I to bardzo często. Nie patrzył więc na nią jak na słabszego przeciwnika tylko dlatego że była wampirzycą i to niższego wzrostu. Mort do laików, jak owy Sechmetanin nie należał. Kto był silniejszy? Przekonać mogli się tylko w jeden sposób... Czyżby mieli ku temu przygodną okazję, teraz? Jemu widowisko ludzi wcale nie przeszkadzało. A jej? Świdrował ją wzrokiem w którym ciekawość przeciwnika na równi mieszała się z jego wzgardą.

Wywróciła oczami.
- Twój mHroczny śmiech nie robi na mnie wrażenia, kotku.- mruknęła cicho, przecież nie musiała się drzeć, wiedziała, że wampir doskonale ją słyszał. Akurat ona tego nie znosiła, ale dobrze, że nie ubrała żadnych szpilek, obcasów czy jebak wie, co jeszcze... Niby nie ocenia się książki po okładce, ale jednak Al próbowała oszacować, jakie ma z nim szanse. A szanse na pewno miała i to dość duże, miała jednak doświadczenie w pojedynkach.
- Czyżbyś myślał, że możesz mnie załatwić jak jego...?- wskazała brodą ciało Nowego. Patrzyła mu się w oczy, nawet jakby się bała, nie dałaby tego po sobie poznać, a teraz nie bała się ani trochę, przepełniała ją złośc i nienawiść do.. Raineya.- Ani mąż, ani kochanek, ani pupilek, do trzech razy sztuka, przykro mi.- odparła chłodno. Może i tylko tytuł, ale gdyby nie była dobra, nie doszłaby do tego stanowiska. Pozory mylą, Alice też myliła przeciwników, niskie i drobne dziewczę jednak coś potrafiło. Stała bardzo blisko, uśmiechała się lekko, zuchwale, patrząc mu w oczy.

Zeszła cicho do podziemi. Zsunęła kaptur z głowy i zmierzyła wzrokiem wszystko co się dało. Ruszyła w głąb metra. Nagle zatrzymała się , dosytrzegając w oddali zarysy dwóch postaci. Cicho wciągnęła powietrze nosem , rozpoznając zapach Raineya i ... wampirzycy , którą kiedyś spotkała w BV. Czepiała się wtedy Santiago , że zabił tego psa.. Podeszła bliżej , a na jej twarzy malował się chłodny uśmiech. Poruszała się bezszelestnie , prawie unosząc się w powietrzu. Stanęła za plecami Morta. - Witam - wyszeptała , kierując wzrok w stronę wampirzycy.

Posłał dziewczynie dość rozbawione spojrzenie.
- Przeboleję to. Jakoś. - powstrzymał się od wywrócenia oczami. Ta rozmowa zaczynała go męczyć. Mort zdecydowanie wolał działać. Rozmowa do działania zdecydowanie się nie nadawała i też nie należała. Doświadczenie posiadał też Mort. No ale, czy trafił swój na swego czy nie... miał ochotę się przekonać. Teraz. Właśnie teraz... Ale damy mają pierwszeństwo, czyż nie? Dobra, nie zamierzał zachowywać zasad dobrego wychowania na polu bitwy bo go jeszcze wszyscy zajebią zanim zdąży powiedzieć słowo „quidditch" xDDDDDDDDDDDDDDDD (sry)
- Naprawdę chcesz wiedzieć co myślę? - naprawdę myślała, że jej powie? Będzie musiał ją w takim razie zawieść bo sprawę przemilczał. - No cóż, kiepski jestem w zagadkach. Ale nie narzekam, da się żyć - uśmiechnął się w duchu. Cóż za przejęzyczenie. Żyć... Bynajmniej Rainey do żywych nie należał. Taki pech. Przechylił głowę nie odrywając oczu od oczu przeciwnika. Teraz każdy ruch mógł wywołać bójkę. Nawet spojrzenie. Wszystko prowadziło do jednego. Gdy wyczuł zapach Lyn... przeklął w duchu.
- Cześć Lyn... - odezwał się po chwili nie zmieniając pozycji i nie odwracając spojrzenia. Wyczuł, że wampirzyca stanęła za nim. Jego dziecko. Nie tak to sobie wyobrażał. Miał być tylko on i ona. Walka honorowa, jakoś tak? Ale jeśli pojawiła się Lyn, pojawią się i Sechmetanie... Skoro tak... nie zamierzał zostać ofiarą. A oprawcą. Zaatakował, odpychając od siebie wampirzyce gwałtownym ruchem, wgniatając ją w ścianę pod wpływem silnego uderzenia w klatkę piersiową. Tynk się posypał... a Mort czuł się jak ryba w wodzie. Pewnie ruszył w stronę Alice. Żaden wampir nie był taki sam. Lubił wyzwania. Czyżby dlatego walczył?

Lyn przez parę chwil mierzyła się wzrokiem z Evans. Mort wykorzystał nieuwagę dziewczyny i zaatakował ją. Venuto odeszła parę kroków do tyłu. To była jego walka. Ona poczeka na innych.. Bo inni na pewno się zjawią. Z obojętnym wyrazem twarzy oglądała walkę Morta z Alice. Z powrotem nasunęła kaptur na głowę i cofnęła się w najbardziej zacienione miejsce.

Już nic nie powiedziała, jedynie mierzyła go wzrokiem pełnym wściekłości. Może dlatego, że dla niej bardzo liczył się honor...? A ten kretyn po prostu zabił niewinnego dzieciaka, ale czego się spodziewać po Magerze, oni zawsze byli tępi, głupi i niehonorowi, a w dodatku to ich puszenie się, zawsze doprowadzało ją do szału. Skrzywiła się, gdy wyczuła wampirzycę, która po chwili stanęła za plecami Morta. Miała jedynie nadzieję, że ona nie będzie się w to mieszać, dwa na jeden to stanowczo za duża przewaga, więc spróbowała ot tak myślami przywołać Ane... jak deRose bawi się we wróżkę albo grzebie komuś w głowie na odległość, to może ruszy dupę i jej pomoże. Po chwili poczuła uderzenie w klatkę piersiową i sekundę później do jej uszu dotarł dźwięk spadającego tynku. I nie zdążyłaby nawet powiedzieć „quidditch". Myślała, że obejdzie się bez demolowania, ale skoro nie, to nie, nawet ucieszyło ją to, że wampir zaczął. Przypomniało jej się o sztylecie, ukrytym w jej bucie, ale postanowiła jeszcze go nie używać, nie teraz. W ciągu sekundy znalazła się przy Rainey'u i natychmiast uderzyła pięścią w jego żebra, uważając na to, żeby on jej nie dosięgnął. Zrobiła kilka spokojniejszych ruchów w tył.

Mageranie i honor, te słowa niezbyt do siebie pasują. Wychowany był na zabójcę. Niekoniecznie honorowego. Czy pokusiłby się wbić nóż w plecy przeciwnika? By przetrwać, zrobiłby wszystko. Ale czyż nie na to byli przygotowani Sechmetanie, nie na to była przygotowana ona? Mało istotne.
Wampirzyca wyszła mu na przeciw zadając cios. Ugiął się, ale nie cofnął. Syknął cicho... podekscytowany. No cóż, innym wystarczy naga kobieta, Mort zadowalał się walką. Debil. Wyprostował się nagle i zaczął okrążać ofiarę, przyglądając się jej uważnie. Zaatakował ponownie, otwartą dłonią, celując w ramię wampirzycy, jeśli jednak była dość spostrzegawcza mogła zablokować cios, unikając zmiażdżenia kości. Mort się bawił. Zabawa polegała na ocenieniu sił, zalet i wad przeciwnika.

Wiedziała to i była przygotowana, dlatego uważała z tym gościem, bo była pewna, że byłby w stanie zrobić wszystko, żeby ją zabić, ale jednak tego nie rozumiała. No cóż, jeszcze nigdy nie ucięła sobie dłuższej pogawędki z przedstawicielem Magery, ograniczała się do krótkich pyskówek przed walką, a szkoda, bo może by się w końcu dowiedziała, dlaczego są takimi pieprzonymi świniami.
Hm, czy debil? Walka była na pewno dobrą zabawą dla Alice, o ile nie musiała ostro walczyć o własne życie. Dreszczyk podniecenia, dawka adrenaliny, dużo emocji... jak tego można nie lubić? Skupiała się na każdym jego ruchu, mierzyła go wzrokiem, tym razem jednak chciała uniknąć uderzenia, pobawić się w uniki, wczuć się w tą walkę. Szybko uniknęła jego ciosu, cofając się w tył. Widziała w jego oczach, że jak na razie jedynie się z nią bawił, że liczył na to, że "a nóż trafi", jednak Al może i nie była bardzo silna, lecz szybka i zwinna, no i miała jeszcze parę asów w rękawie. Tym razem podobnie jak on, trochę jakby bez przekonania, jakby jedynie chciała go sprawdzić spróbowała uderzyć prosto w jego nos. Cofnęła pięść dość szybko, żeby nie zdążył jej złapać.

Ach, więc chciała wiedzieć? Proszę bardzo, niech pyta. Może jej pokaże, jeżeli jeszcze zdąży. Nie lubił mówić, z reguły rzadko kiedy coś mówił. Jak z zagadkami - miał trudności. Ale dało się żyć. Pięść Al zatrzymała się zaledwie kilka milimetrów od nosa Rainey'a. Szybko cofnęła dłoń.
- Mogę usłyszeć chociaż twoje imię zanim cię zabiję? - stanął za nią. Złapał ją za włosy i pociągnął do tyłu wyginając jej ciało w łuk, spojrzał jej w twarz. - Kolegi wyleciało mi z głowy...? - puścił włosy wampirzycy, a ta po gwałtownym ruchu wampira zakręciła się w powietrzu dwa razy i wylądowała na ziemi. Naprawdę miał zamiar ją zabijać? - Co robisz w piątek? - Może zaprosi ją do siebie na ostre ruchańsko przy kieliszku szampana...? Koniecznie musi wziąć od niej numer!

Nie no, tak w trakcie bicia się? Nieeee... poza tym nie wydał się zbyt rozmowny, nawet jak na wroga. Nie zdążyła się odwrócić, wampir stał za nią. Przeklęła w myślach te długie kłaki, a nawiasem mówiąc, to to był cios poniżej pasa, jej zdaniem. Ciągnięcie za włosy?? Podstawówka.- Zastanowię się nad tym, Morciu.- syknęła, wyginając się w tył, patrząc na niego. Próbowała się wyrwać ale szczerze... nie wierzyła, że akurat teraz ją zabije, a skoro nie było zagrożone jej życie, to wolała jeszcze mieć wszystkie swoje kruczoczarne włosy. Prychnęła, słysząc jego słowa, po czym wylądowała na twardej posadzce, ale jak najszybciej tylko potrafiła podniosła się i znalazła się tuż przed Rainey'em.- Alice.- powiedziała cicho i glanem trafiła prosto w jego krocze, po czym odskoczyła do tyłu. A niech ma za karę, za te włosy, niech nie myśli, że jak walczy z babą to będzie łatwiej. Odetchnęła głęboko, obserwując minę krwiopijcy po uderzeniu, która ją satysfakcjonowała.- A co proponujesz?- uśmiechnęła się złośliwie.

To nie, to nie. Mort chyba przez pryzmat wyglądu wampirzycy, samego faktu, że jest wampirzycą...
Ciągał za kudły bo ciągał, ale jak na razie jej nie podziurawił i starał się być grzeczny. Zaszpanować chciał chłopak Lyn i biedakowi nie wyszło bo się po chwili osunął. Na kolana. W akompaniamencie bolesnego jęku, który wydobył się spomiędzy jego warg. Wiedział, że baby mają fioła na punkcie fryzury, ale żeby aż tak?!
- O kurwa. Ja pierdolę. Kurwa mać. - wybełkotał, łapiąc się za krocze - Najpierw może zgolimy cię do łysa i odetniemy prawą nogę - syknął zły, podnosząc się na nogi z trudem. Rozeźliła faceta do granic wytrzymałości. Ale jak on mógł teraz cokolwiek w takim stanie...? Posłał wampirzycy zawistne spojrzenie,a gdy ta zamrugała oczami i na powrót spojrzała na Morta... Morta nie było. Nic nie było. Pustka, ciemność. Wampir bez wzroku... coś niesamowitego. Mort nie czekając złapał Alice w pasie i przerzucił ją sobie przez ramię, trzymając ją w żelaznym uścisku. Przeszedł parę kroków i rzucił niewidomą wampirzycę na tory, po których pędziło rozpędzone metro. Ojoj. Spojrzał na rozpiskę rozkładu jazdy, zegar na ścianie... No tak, nie zatrzymywało się. Cztery, trzy, dw...

Trzeba powiedzieć, że mu się należało. Wnerwiał ją strasznie, ah, lubiła jak faceci po takim kopie padali na ziemię. Szkoda, ze się nie popłakał, albo żeby chociaż zeszkliły mu oczy, ale nie, nie licząc zwijania się z bólu jakoś się trzymał. Chyba nie ma nic, co bolałoby jeszcze bardziej, nigdy nie chciała tak perfidnie wykorzystywać tego słabego punktu facetów, ale skoro on grał nie fair, to ona będzie musiała zniżyć się do jego poziomu. Zdawała sobie sprawę z tego, że będzie cholernie zły, dlatego zaczęła się cofać do tyłu, ale nagle wszystko zniknęło jej z oczu.- No ja pierdolę...- jęknęła na całą stację.- Głupi popierdoleniec!- krzyknęła, kiedy poczuła że ją podniósł z podłogi. Nie mogła się jeszcze przyzwyczaić do tego, że musiała używać innych zmysłów, żeby mieć z nim jakiekolwiek szanse. Poczuła, jak rzuca nią jak workiem ziemniaków... i usłyszała pędzące wagony kolei miejskiej. Wyczuła, że nie ma wiele czasu, mniej więcej orientowała się, po której stronie stał wampir i właśnie tam pobiegła, robiąc wielkie kroki, żeby się jeszcze gdzieś nie potknąć. Szybka niczym wiatr przemknęła w bezpieczne miejsce, rozpędziła się tak, że ledwo wyhamowała przez jakąś ścianą.- Kurwa!- warknęła, mniej więcej patrząc na Morta i skupiła się chwilkę. Odwdzięczyła się tym samym, po chwili wampir poczuł przed nią ogromny strach, którego na pewno nie mógł przezwyciężyć i bał się za bardzo, żeby do niej podejść. Gdyby nie straszenie przeciwników lub uspokajanie ich, jej moc byłaby w ogóle nie potrzebna.- Przywróć mi wzrok. Już!- warknęła w jego stronę, od razu zakładając, że ona też przestanie używać swojej mocy, kiedy on zrobi to pierwszy. Była w pewnych chwilach stanowczo za uczciwa.

Mort chyba miał to we krwi. Prowokował do bójki, wkurwiał i więcej bił się niż gadał. Cała jego skromna osoba ujęta w jednym zdaniu w sposób dość prosty i zrozumiały. Oprócz zwijania się z bólu. Cóż za wstyd i hańba! Niektórych ludzkich odruchów nie można się było wyzbyć. A pomyślałby kto, że jako przedstawiciel pijawek będzie odporny na takie prymitywne chwyty, aaach. Sam je zaczął. No to ma.
Słysząc jej wyzwiska pod swoim adresem jego usta wykrzywiły się w pogardliwym uśmiechu, pełnym satysfakcji, a jakże! W pewnym sensie to znowu było nie fair, ale fair gry... Któż by w nie grał?
- Alice, kochanie, to ja dostarczam ci rozrywki i adrenaliny, a ty mi jeszcze marudzisz? - no baby to są niemożliwe. Maszynista roztrąbił się, próbując wyhamować, ale panience Evans jego pomoc była zbędna. To było lepsze od meczu w telewizji i skrzynki piwa, doprawdy. Zaczął się śmiać. - Tu jestem, myszko - pomachał jej rozbawiony dłonią. Po chwili śmiech zamarł mu w gardle. I to wcale nie dlatego, że uciekła. Przeraziła go. Mała suka, przeklął w duchu. Majstrowała przy nim. Oko za oko. Spłoszonym wzrokiem rozejrzał się po stacji.
Ach, jak dobrze, że nie miała przyjemności tego wzroku ujrzeć! - Zapomnij. - warknął cicho, ale po chwili cofnął czar. Grzywka przykryła jego oczy. Stał kilka metrów od niej z wyprostowaną dłonią opartą na ścianie.

Czuła się beznadziejnie, jako ślepiec, po prostu zupełnie się gubiła, ale żeby nie wyjść na idiotkę, niedorajdę itd. stała pewnie w jednym miejscu, z podniesionym czołem, nie będzie mu przecież pokazywać swoich słabości.- Ja marudzę?? Skądże znowu, jest świetnie. Tylko czekam, kiedy ta rozgrzewka się skończy i się rozkręcisz.- uśmiechnęła się złośliwie, czując się pewniej z myślą, że wampir jak na razie gówno może jej zrobić.- Cieszę się, kotku.- mruknęła cicho, stojąc pod ścianą, czekając aż wróci jej wzrok. A że wróci, to była całkowicie pewna- Mort chciał się zabawić, taka bezczynność prędzej czy później by go znudziła, to naprawdę było widać. I pomimo tego "zapomnij" z rękami skrzyżowanymi na piersiach czekała, aż jednak ujrzy stację metra. I faktycznie, po chwili musiała aż zmrużyć oczy, bo światło lamp zwyczajnie było dla niej za ostre. Dalej jednak nie zdjęła z niego swojej mocy, czekała, aż obraz się wyostrzy i zacznie normalnie widzieć. Napawała się przez parę sekund widocznym strachem w jego oczach i uniosła rękę, pstrykając palcami w powietrzu. Właśnie wtedy Rainey mógł zacząć atakować, a ona zaczęła myśleć, co by tu miłego dla niego wymyślić. Obok stała ciężka, drewniana ławka... uśmiechnęła się do niego szeroko, na pokaz demonstrując swoją niby pewność siebie, której jednak jak zwykle było jej brak.