Kolejka podziemna

Metro jak metro...ciemny długi korytarz, stacja i tory Przy ścianie zwyczajowo przeróżnej maści kramikiz przeróżnej maści towarem i produkujący się pseudoartyści bez dachu nad głową

Jechała do domu metrem. Ubrała ciemne okulary i kaptur na głowę. Siadła z boku. Dobrze że w przedziale była sama. Jeszcze tylko pare stacji

metro się zatrzymało. Wysiadła. Jeszcze chwilka i będzie w domu.

Postanowiła zobaczyć jak wygląda tutejsze metro. Nic specjalnego nie zauważyła, ale i tak postanowiła się przejechać. Wykupiła bilety na małą przejażdżkę tam i spowrotem.

zakupiła bilet i wsiadła do metra. Hmmm...sobota...Zajęła dwa miejsca, jedno dla niej, drugie-dla zakupów. Widziała, że ludzie zaczynają krzywo patrzec, ale tylko uśmiechnęła się do nich promiennie. Chyba lepiej, jesli stoją tu, a nie pałętają się pod nogami. Mrukliwi pasażerowie speszeni jej uśmiechem odwrócili wzrok. Scarlett westchnęła, wyjęła z torby odtwarzacz, założyła słuchawki na uszy i wraz z kliknięciem w przycisk play odpłynęła.
Po kilkunastu minutach zorientowała się, że metro powoli dojeżdża do jej stacji. Zebrała torby i wysiadła

Josette postanowiła wrócić wcześniej do dom.
Hmm metro dobry środek transportu-pomyślała i poszła kupić bilet. Zajęła miejsce w metrze i wyciągała książkę. Czas mijał jej bardzo szybko. Zanim się spostrzegła musiała już wysiadać. Opuściła stację metra, po czym udała się do domu.

Wsiadła do Metra. Za nią Eudoksja. Alice jeszcze trochę miała pomieszane w główce od ciastek z haszyszem. Usiadły na plastikowym niewygodnym siedzeniu

-Ej Alice popatrz! Przed nami siedzi niedźwiedź!

Eudoksja zaczęła szturchać Alice.

-Niedźwiedź, niedźwiedź! Czy Ty go widzisz?

Ale który? - zapytała Alice- ja widzę dwa... Chodzi Ci o tego różowego co siedzi na tej pani przed nami? Czy ten, który łapie światło przez okno? - zapytała całkiem poważnie

-Alice Ty chyba za dużo zjadłaś tych ciasteczek- Eudoksja pogładziła jej ramie- Gdzie tu niby miałyby się zmieścić aż dwa niedźwiedzie?

Zaczęła się śmiać.

-Oj Alice!

-No ale przecież jeden jest... mówiłam Ci, że drugi łapie światło za oknem! - zdenerwowała się Alice, podeszła do drzwi, walnęła pięścią w przycisk otwierający drzwi, i wyskoczyła z metra... Uciekała torami, aż dotarła do ruchomych schodów...

-Alice czekaj głuptasie. Co ty robisz? Jeszcze na kogoś wpadniesz i będzie po biednym człowieku!- Eudoksja krzyczała i biegła za Alice. Znalazła się razem z nią na ruchomych schodach.

- Jupi!! - wołała jeżdżąc to w górę, to w dół. Ludzie, czego się trudno domyśleć, patrzyli na nią jak na wariatkę. -Luuudzie! to jest wolność! Nie ograniczajmy się barierami zachowań! - a że jedną z jej wampirzych zdolności był magnetyczny głos, działający na ludzi, ci zaczęli jej słuchać. - Mamy prawo do wolności! Mam prawo do jeżdżenia schodami w górę i w dół! Możecie nawet nago jeździć , jeżeli macie na to ochotę. - Eudoksja przyglądała się ludziom, jak się rozbierają i z uśmiechami na ustach jeżdżą schodami. :P

-Alice to istne szaleństwo! Popatrz na nich.

Nie wytrzymała i zaczęła się składać ze śmiechu.

Skutki ciasteczek z haszyszem zaczęły mijać. Ałaaaa moja głowa... powiedziała patrząc to na Eudoksje, to na nagich ludzi. Spać mi się chce... - oparła się o Eudoksje i zaczęła drzemać. Weź mnie do domu... - zaczęła jęczeć uwiesiwszy się u szyi Eudoksji

"Cóż innego mogę zrobić z tą wariatką"- pomyślała i wzięła Alice na ręcę.

-No to kierunek dom. Śpij- puściła jej perskie oko- obudzę cię, może, jak będziemy na miejscu.

Przemieszczała się szybko, nie zważała na śmiertelników.

Wsiadła i zajęła jedno z miejsc przy oknie. "No to sobie pojeżdżę"

Znudziło jej się jeżdżenie. Wysiadła i poszła znaleźć dla siebie miejsce.
"Ławka? Heh. Będę wyglądać jak jakiś menel... a i dobrze".
Usiadła na ławce.

weszła do metra i usiadła gapiąc się na ludzi "Wieczne życie nawet w NY może byc..jak by to powiedziec...nudne" pomyślała

wszedl do metra i pierwsze co rzucilo mu sie w nos to kolejna dawka wampirzego zapachu. Gdzies tu sa, pomyslal z zadowoleniem. postanowil wiec zaliczyc metro do kolejnych miejscowek odwiedzanych przez wampiry. zauwazyl wampirzyce siedzaca na lawce i usiadl obok. Moze zdradzi mu jakies tajemnice wampirze? Byl pewien ze wsrod takich pijawek osobnikow sklonnych do zdrady jest wielu. Odchrząknął

uslyszawszy dosc stanowcze chrząknięcie odwrocila się naturalnie w kierunku z którego dochodziło. gdyby nie to,że przy okazji od tajemniczego chrząknięcia jechało też wilkołakiem, pewnie nie zwróciłaby na nie uwagi no, ale cóż- jechało. Zmierzyła wilkołaka wzrokiem. Postanowiła nie byc naiwna po incydencie z Blue więc zapytała chłodna
Taak?

Tak się właśnie zastanawiałem...
spojrzał wampirzycy w oczy. Z tą chyba nie będzie łatwo
..Czy jesteś wampirem??
postanowił grac głupiego naiwnego i uśmiechnął się promiennie

Mimowolnie parsknęła śmiechem, po chwili jednak się opanowała i odwróciła wzrok znowu skupiając się na spieszących nie wiadomo gdzie ludzi
Naturalnie, że nim jestem, a ty wiesz o tym bardzo dobrze.
przychyliła głowę, jakby się nad czymś zastanawiała
Gdybym nie była wampirem prawdopodobnie nie zwróciłbyś na mnie uwagi

Zasmial sie
No coś ty...
mruknal.
No dobra wiem, ze jestes wampirem, ale wiesz co. Mnie to nie interesuje, to znaczy interesuje bo to wazne, bo ja wiesz, interesuje sie zyciem wampirow, tak wiem to niespotykanie, ale takie mam hobby. I wlasnie sie zastanawiam czy nie udzielilabys mi wskazowek, jak na przyklad zyjecie, gdzie mieszkacie, gdzie najczesciej przesiadujecie...

Uśmiechnęła się szeroko.
Aaaaaaaaaaaah, czyli mam ci powiedziec gdzie mieszkamy i gdzie lubimy przesiadywac...
Usmiech jak szybko się pojawił, tak szybko zgasł, zastąpił go raczej grymas wściekłości
Możesz mi powiedziec, czy chcesz, żebym też narysowala ci mapke?? Czy może mam zdradzic każdego wampira, którego znam osobno przekazując ci ich adresy, żeby potem twoja banda psów miała ułatwione uprzykrzanie im życia?? Kusząca oferta, ale podziękuję.
westchnęła głosno i wstała z ławki. Zaczęła przechadzac się po peronie

gdyby byl malo ambitny, pewnie po prostu poszedlby szukac dalej. Ale Vince do wambitnych nalezac wiec jedynie odetchnal zafascynowany. czyzby spotkal wampira lojalnego?? To by chyba raczej znaczylo ze wampiry maja jakies cechy pozytywne, a to malo prawdopodobne. Zapamietal twarz wampirzycy i postanowil sprobowac ponownie, nastepnym razem jednak bedzie lepiej przygotowany. schowal rece w kieszenie i wsiadl do pierwszej lepszej kolejki metra.

Odwróciła glowe żeby spojrzec co porabia wilczek, jednak tego juz nie bylo. Mimowolnie odetchnela z ulga. Te psy robia sie coraz bardziej aroganckie i debilne. I głupkowate. Moze rzeczywiscie powinna zrobic jak Christian, ktory od momentu wysypu wilkolakow siedzi w domu, albo gdzies daleko i nie daje zadnych oznak zycia?? Otrzasnela sie z bzdurnych melancholijnych rozmyslan i postanowila opuscic ten przybytek zwany kolejka tydziez metrem i wyszla sie przejsc po miescie.

Charlotte zeszla na dol, kupila bilet i usiadla na lawce.

Wsiadla do metra gdy tylko nadjechalo i usiadla obok jakiegos mlodego chlopaka.
Usmiechnol sie do niej, a ona odwzajemnila to swoim jak najladniejszym i najmilszym usmiechem. Pozniej odwrocila glowe i odplynela w marzeniach.
Kolejka poruszala sie szybko i juz po chwili zatrzymala sie na jakiejs stacji. Wysiadlo pare osob.
No kolejnej stacji wysiadla, a za nia ruszyl pospiesznie mlody chlopak.
-boze czego on chce?-mruknela w myslach gdy wyczula jego obecnosc za soba.
-to niebezpieczna dzielnica-odezwal sie w koncu gdy juz znalezli sie w jakiejs ulicy.
Odwrocila sie do niego powoli.
-widzisz...ja sie nie boje-powiedziala zblizajac sie do niego powoli-to Ty powinienes uwazac i nie isc za mna-gdy tylko skonczyla to mowic wpila sie w szyje zaskoczonego chlopaka. Szybko wyssala z niego cala krew, pozbyla sie ciala i ruszyla do domu.

Sophie czekała własnie na swoje metro. Jeszcze tylko kilka minut i nareszcie będzie w domu. Była już trochę zmęczona, mimo to na jej twarzy widniał usmiech. Za łażenie po sklepach powinni płacić. Przeciez takie rzeczy wykańczają człowieka. Wilkołaka też... Znowu to samo. Ciągle jeszcze zapominała kim jest. Ta sytuacja była dla niej nowa i czasem jej stare przyzwyczajenia brały górę. Te zakupy były jednak udane., powiedziała cichutko z radością.
No! Nareszcie przyjechała moja kolejka. Wsiadła szybciutko i zajęła miejsce przy oknie. Wyciągnęła telefon, który od pewnego czasu używała jako MP4, włozyła suchawki do uszu i włączyła swój ulubiony kawałek. Living in a world without you... Hm, to jest to! Wcześniej nigdy nie słuchała The Rasmus, ale ta piosenka od razu jej sie spodobała. I ta perkusja... Kiedyś jeszcze nauczę się na niej grać... To brzmienie...Hm, sama przyjemność. Teraz jeszcze potrzebuję do pełni szczęścia gorącej kąpieli i olejek różany. Sophie zawsze lubiła zapach, który pozostawał na jej skórze jeszcze długo potem.

Znów znalazła się na peronie. Stała i czekała na transport. Przyjechał. Wskoczyła do metra. Rozsiadła się na jednym z wolnych miejsc.
Zasnęła.

Zeszła do podziemi, wcześniej kupując bilet. Rozejrzała się po peronie. Było tu mnóstwo spieszących się ludzi, ale wyczówała nie tylko ich obecność. Czuła również inne wampiry. Niestety zdawała sobie sprawę, iż w pobliżu mogą znajdywać się wilkołaki.
Podeszła powolnym krokiem do jednej z pustych ławeczek i wygodnie się rozsiadła. Nagle, usłyszała miły, kobiecy głos.
-Przepraszam młoda damo.
Powiedział piskliwy głosik. Emily odwróciła głowę w stronę skąd ów głosik dochodził. Właścicielką głosu, była niska, starsza pani. Siwe włosy, zmarszczki... Miała ładne, niebieskie oczy i ciepły uśmiech.Pachniała tak ładnie, kwiatowo.
-Tak?- Em starała się być miła, ale chciała jak najszybciej spławić kobietę.
-Nie wiesz może, która jest godzina?- Kobieta nadal była miła i darzyła Emily miłym uśmiechem.
Em spojrzała na zegarek.
-19:30, proszę pani...- Odrzekła sucho i wysiliła się na odrobinę uśmiechu.
-Och, jeszcze 10 minut. Dziękuję ci panienko.- Znów posłała swój milusi uśmieszek po czym odwróciła się i podreptała w stronę rozkładu jazdy.
Na reszcie poszła.
Pomyślała Em, obserwując ruchy starszej pani.
Hmm... Na szczęście nie będę już nigdy tak wyglądać.
Uśmiechnęła się radośnie sama do siebie; dalej siedziała na ławeczce oczekując na pociąg.

wsiadłam do kolejki i zajęłam miejsce przy oknie .
* jeszcze chwilkę i będziesz na lotnisku ..jeszcze chwilę .. * - przymknęłam oczy .

gdy zobaczyłem dokąd jedzie kolejka nie wytrzymałem , wskoczyłem do niej w ostatniej chwili:
Trzeba było powiedzieć gdzie się wybierasz....- powiedziałem siadając za nia

- to już chyba nie jest twoja sprawa .. - powiedziałam oschle . Tak bardzo chciałam się rozpłakać , ale nie chciałam pokazywać , że jestem aż tak słaba .

Czyli koniec znami?? Chcę to usłyszęć z twoich ust i chcę żebyś powiedziała to prosto w oczy...- powiedziałem cicho ale tak na prawde błagałem ją aby tego nie robiła byłem na tyle zdeterminowany że jeśli to powie padnę przed nią i będę błafgać ja o wybaczenie......

kolejka zatrzymała się - przepraszam - nie patrząc na niego , prawie wybiegłam z kolejki .

pobiegłem za nią Chwyciłem mocno w pasie:
Błagam odpowiedz poco mam żyć nadzieją jeśli jej nie mam błagam powiedz cokolwie......ty myslisz że ciebie oszukałem i masz rację ale nie rozumiesz ze jesteś moim życiem bez ciebie wolę już nie żyć....- powiedziałe błagalnie...liczyła się każda chwila......

- wrócę . Kocham Cię . - odpowiedziałam . Wyrwałam się z jego objeć i weszłam do budynku . Nie było kolejki po bilety .
- Proszę bilet do Włoch - podałam kobiecie wszystkie dane .
- życzę miłego lotu - odpowiedziała kobieta podając mi bilet .
Nic nie odpowiedziałam tylko pobiegłam z bagażem do bramki . Wszystko się zgadzało , więc ruszyłam w stronę pasów .
Klika minut później siedziałam w samolocie .
Teraz mogłam się rozkleić .

stałem i patrzyłem na nią jak odlatuje, nic nie mogłe wiecej zrobić......miałem nadzieję że to co powiedziała to prawda....odwrociłem się chciałem iść do kogoś z kimś pogadać....

Zeszla po schodach do metra. Usiadla na lawce i zaczela czekac na kolejke. Wyczula samotnego wilka w oddali.

rozdałam całe jedzenie bezdomnym, przynajmniej oni pojedli:
*August po co mnie ratowałeś* pomyślałam i poszłam do podziemniego miasta aby szukać spokoju

Usiadłem na ławce i schowałem twarz w dłoniach.
tak musiało być
pomyślałem.

Siadłam koło niego- Jack dlaczego??- spytałam * Jesteś moim oparciem , dzięki to bie moge wszystko a ty.........................uciekasz*- Dlaczego??

Vanessa weszła do pierwszego lepszego pociągu i wyjechała z Nowego Jorku. Byle jak najdalej...Od tego miasta. Od niego. Od Volturi....