Dom Kate Thompson

To fajnie. Poznałeś kogoś?- zapytałam.

Taaa w parku Cornelia o ile sie niemyle mowiac to wzdrygnalem sie - strasznie dziwna... tzn inna...

Roześmiałam się- Coś z nią nie tak? Co masz na myśli mówiąc inna?- zapytałam.

Jej zachowanie jest takie...- zawachalem sie - ... nietypowe... musialabys sama zobaczyc.Zasmialem sie nerwowo.

Roześmiałam się- Co ona ci zrobiła?- śmiałam się dalej.- Może się czegoś napijesz?- zapytałam.

A masz cos mocniejszego - zapytalem unoszac brwi.

Coś mocniejszego? Hmm.. mam piwo, wino i whisky.- odparłam, idąc w stronę kuchni.

Whisky - odpowiedzialem, a po chwili zastanowienia dodalem - podwojne jesli mozna prosic.

Jasne- otworzyłam lodówkę i nalałam nam whisky- Proszę.- podałam mu szklankę.- A coś jeszcze się dzisiaj działo?

Wlasciwie to nie wiem - odpowiedzialem szczerze - caly dzien spedzilem w parku. Rozmyslalem.

Zaciekawił mnie- A nad czym rozmyślałeś?- zapytałam.

Zaczerwienilem sie.
EE o takich tam ... bzdurach - odpowiedzialem i zabralem sie za picie swojej whisky.

No proszę cię! Mnie nie powiesz?- spojrzałam na niego błagalnie. "Chyba coś ma na sumieniu, skoro się tak zaczerwienił" pomyślałam.

Och to naprawde nic takiego... czasami lubie sobie porozmyslac... w samotnosci - odparlem jeszcze mocniej sie czerwieniac

I tak ci nie wierzę!- roześmiałam się- Ja też lubię tak posiedzieć, ale tylko w świetle księżyca. Niebo jest wtedy takie ładne.

No widzisz to mamy cos wspolnego... tyle ze ja jestem przyzwyczajony do calodniowego trybu rozmyslania - zasmialem sie.

Cały dzień siedzieć i rozmyślać... i obserwować chmury. Fajnie, ale po paru godzinach by mi się znudziło. Albo skończyłyby mi się sprawy do rozmyślenia.- odparłam, i napiłam się whisky.

No coz... przez 300 lat zdazylem sie przyzwyczaic - zamialem sie i wypilem whisky do dna.

300 lat... Ja mam dopiero 20... dolać ci whisky? A może jesteś głodny?- zapytałam.

Och... 300 to tylko czas, ktory spedzilem w samotnosci... nie moj wiek - zasmialem sie - nie dziekuje nie jestem glodny, wlasciwie, to nie bede zawracac ci juz glowy... siedze tu i pewnie zanudzam cie na smierc, swoimi glupimi tekstami... - mowiac to wstalem.

W samotności? Nigdy nie spotkałeś ani jednego wilkołaka?- zapytałam- A musisz już iść? No co ty! Nie zanudzasz mnie! Bardzo miło się z tobą rozmawia.- powiedziałam do niego. Miałam nadzieję że jednak nie zostanę sama w domu.

Wlasciwie - nie mialem ochoty spedzac czasu w domu - to myslalem o wyjsciu na spacer, moze przejdziesz sie ze mna do parku??

Dobra, chodźmy.- powiedziałam do niego uśmiechnięta. Ubrałam płaszcz i wyszłam razem z Ridem z domu.

Wróciłam z powrotem do domu. Wzięłam prysznic. Potem zeszłam na dół i włączyłam radio. Położyłam się na kanapie i zasnęłam.

Doczołgałam się do domu. Weszłam, i przemieniłam się z powrotem w postać człowieka. Nie miałam siły iść na górę, więc obolała wczołgałam się na kanapę i zamknęłam oczy. Zasnęłam, nie myśląc o niczym innym, oprócz mojego posiniaczonego ciała.

Obudziłam się przerażona. "Ile przespałam, do cholery?!" wstałam szybko. Moje kości już się zrosły, a siniaki zeszły. Poszłam do łazienki, i wzięłam szybki prysznic. Uczesałam się. Potem ubrałam się w dżinsy i top. Włożyłam buty, bluzę i wyszłam do parku.

Wbiegłam do domu. Rzuciłam torby na kanapę, i poszłam do łazienki. "O cholera!" pomyślałam, kiedy popatrzyłam w lustro. Wyglądałam naprawdę koszmarnie. Zdjęłam ciuchy i wzięłam gorący prysznic. Ubrałam się w dżinsy i długą tunikę. Rozczesałam włosy. Próbowałam się uśmiechnąć, ale raczej kiepsko mi to wychodziło. Weszłam do sypialni i rzuciłam się na łóżko. Przykryłam się kocem "teraz już stąd nie wyjdę! Chcę tu umrzeć..." obiecałam sobie w myśli.

po drodze zobaczyłem dom Kate dawno jej nie widziałem...wiec postanowiłem ją odwiedzić...podszedłem i zapukałem do drzwi...

Idź stąd!- Krzyknęłam. Nie wiedziałam kto to był, ale teraz chciałam tylko umrzeć. Nie jadłam już od dobrych 5 dni. Chciałam umrzeć w samotności.

Kate to ja prosże otwórz- krzyknąłem przez zamknięte drzwi....

Sastre, do cholery, drzwi są otwarte!- westchnęłam tylko.- Jak chciałeś coś pożyczyć po sąsiedzku to bierz i spadaj...- krzyknęłam do niego, przykrywając sobie kocem głowę.

wszedłem...dom wyglądał...yyyyyy...jak by Kate w nim nic nie robiła przez kilka ostatnich dni....zmysł węchu zaprowadził mnie na górę do jej sypilni, otworzyłem drzwi...wyglądała jak wtedy w klubie z Camille:
Kate co ty do jasnej cholery robisz??- spytałem wręcz srogo......

Ślepy jesteś?!- krzyknęłam na niego- Ja tu umieram, wolałabym żebyś mi nie przeszkadzał...- nawet na niego nie spojrzałam.

Kate nawet się nie wasz coś takiego mówić, Camille właśnie mnie przez to zostawiła no- powiedziałem wziąłem ją na ręce i zaniosłem do kuchni

Idiota z ciebie... Gdzie mnie do cholery niesiesz... Świnia, wpadasz tu i od razu psujesz mi plany... to trochę niegrzeczne, prawda?- wydarłam się na niego. Byłam zbyt słaba by się ruszyć, "Cholera, trzeba było zamknąć drzwi i okna!".- Camille cię znowu zostawiła? Boże... Ja tu umieram a ty mi mówisz takie rzeczy. Zejdziecie się jeszcze... A teraz odnieś mnie do łóżka, i wyjdź z mojego domu... Albo się nie fatyguj... Rzuć mnie na podłogę i papa.

Kate nie- powiedziałem spokojnie- jesteś członkiem sfory nie dam ci się zabić koniec......Może tak a może nie nie wiem czy się zejdziemy.....a po za tymcholera Kate co ty sobie ubzdurałaś to nawet nie honorowa śmierć...- powiedziałem dobitnie- zaraz cię na karmie

Roześmiałam mu się w twarz- Sastre, jeśli zechcę umrzeć, to umrę. Jak nie teraz to później.- posmutniałam- Ale wolałabym nie cierpieć aż tak bardzo kolejny raz, więc mnie po prostu zostaw. Życie za bardzo boli.. Wspomnienia nie mogą mnie zostawić.... Sastre, zbyt wiele o mnie nie wiesz, żeby decydować o moim życiu... A co do Camille... Coś ty jej znowu zrobił?!

wiem coś o życiu, ty też wiele nie wiesz o mnie, A od wspomnień nie da się uciec ..trzeba z tym żyć- skrzywiłem się na te słowa- ale to prawda trzeba z tym żyć...

Tylko że ciężar tych wspomnień jest za ciężki jak na moje ramiona!- Powiedziałam głośno. Łzy same popłynęły mi z oczu.- Sastre, ja chcę tylko zrzucić z siebie to wszystko...Jedyne wyjście to śmierć. Ja już chcę iść się smażyć w piekle... O niczym innym nie marzę! Rozumiesz to?!

Bardzej to rozumiem niż ty.....wiesz mi ty jesteś jeszcze za młoda- powiedziałem poważne- a teraz wytrzyj łzy..- powiedziałem położyłem ją na kanapie i poszedłem zrobić coś do jedzenia. po 20 minutach zrołiłem stek z ziemniakami i sałatką- no to wcinasz...

Sastre, od paru dni nie miałam nic w ustach... Myślisz że w takim momencie coś zjem? Chcesz zepsuć to, na co "pracowałam" przez te parę cholernych dni?- wytarłam łzy, ale na mojej twarzy pojawiły się kolejne- Ja chcę już to skończyć... Błagam cię, pozwól zrobić mi TERAZ to, czego tak pragnę! Nie mogę żyć, skoro w przeszłości zrobiłam coś takiego.... Proszę...- spojrzałam mu prosto w oczy. Moje były pełne bólu i rozpaczy- Proszę...

Zabiłem wszystkich których lubiłem i szanowałem, widziałem jak moją żonę zabijają wampiry a ona była w ciaży ,błagam nie mów że nie da się... bo ja żyję - powiedziałem gorzko- warto żyć dla przyjaciół dla siebie nie zapominając o przeszłości ale tak aby przeszłość nie przyciemniała przyszłośći....

Sastre, ty możesz z tym żyć... Ja nie potrafię... Myślałam że jak tu przyjadę, to ból minie. Ale tak się nie stało. Ja cierpię, tak samo tu jak i w tamtym mieście. Byłam głupia i mam teraz za swoje.... Te wyrzuty sumienia i cierpienie, nie pojawiło się znikąd! Ty widziałeś jak twoją żonę zabijają, a ja....- rozpłakałam się jeszcze głośniej.

nie mów koniec am bo jak nie to zmusze cie to tego, uwierz ja to potrafię więc jedz- powiedziałem poważnie....

Sastre, ja nie żartowałam- Nic nie zjem. Nie wiem czy wiesz, ale jak ludzie chcą umrzeć śmiercią głodową, to raczej nie jedzą obiadów... A jak chcesz to próbuj, może udławię się jedzeniem i moje kłopoty znikną...- powiedziałam do niego. Dalej miałam nadzieję że jednak mnie zostawi w spokoju.