Dom Kate Thompson

Kate w domu mam kroplówkę jeśli mniezmusisz to polece po nią i wróce tutaj z nią, cholera kobieto nie będę cię z toba cackać rozumiesz.... jesteś moją koleżanką baa myślałem że nawet przyjaciółką i zależy mi żebyś żyła rozumiesz- powiedziałem tak głśno że wręcz krzykłem na nią....

Sastre, co ja ci takiego zrobiłam, że ty robisz mi coś takiego?!- wydarłam się na niego. Gdybym miała choć trochę więcej siły, mogłabym spokojnie dobiec do tego lasu... Ale czułam że nie dam rady. "A jakby mu tak złamać nogę..." chwytałam się tej myśli. Postanowiłam że jeżeli będę musiała, spróbuję to zrobić.

jesteś dla mnie ważna kiedy byłem ranny pomogłaś mi...więc nie myśl że dam ci od tak umrzeć , koniec masz zjeść to albo lecę po kroplówkę - powiedziałem spojrzałem na nią....

Sastre, jeżeli jesteś moim przyjacielem, to mi to wybaczysz...- wyszeptałam powoli, wycierając kolejne łzy. Potem jak najszybciej złapałam talerz i rzuciłam nim o podłogę, i z siłą wilka mocno uderzyłam go z kolano. Powstało złamanie otwarte. Rozpłakałam się, ale nie miałam wyboru.- Przepraszam... Nie chciałam tego zrobić... sytuacja mnie do tego zmusiła. Wiedziałam, jak bardzo go to bolało, ale nie było lepszego wyjścia z sytuacji.- Jak dojdziesz do siebie błagam, idź do domu, wróć do Camille i żyjcie szczęśliwie.

Zasyczałem z bólu:
I MYŚLISZ ŻE TO MNIE POWSTRZYMA, CO?? kATE NIE WIEM CO CI SIĘ STAŁO ALE NIE MAM ZAMIARU PATRZEĆ JAK CI SIĘ WEŁBIE PRZEWRACA CAŁKIEM, KONIEC...- upadłem na podłoge , kilka dreszczy przeszło przez mije ciało i w kilka sekund zmieniłem się w wilkiego Wilkołaka tego z ulicy gdy atakowąłem wampiry , stanołem na dwuch łapach( choć druga rwała jak nie powiem jak....:
CZY TERAZ ROZUMIESZ ŻE CI NIE POZWOLĘ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!- mój głos był zniekształcony, jak poprzednio, parzyłem na nią wściekły.......

Sastre, przepraszam... Ale nie pozwolę ci zepsuć mojego planu!- dalej płakałam, choć byłam zła na niego. "Czy on nie mógłby sobie już iść?!"- Błagam, wyjdź z tego domu i zajmij się twoim związkiem z Camille.- powiedziałam cicho.- Ja i tak umrę...

KATE, NIE WYJDĘ Z TEGO DOMU DO PUKI NIE ZJESZ TEGO JEDZENIA I TO PUKI NIE DOWIEM SIĘ CO CIEBIE DRĘCZY, ROZUMIESZ??- Dyszałem cieżko, byłem wkurwiony jak nigdy

Co mnie dręczy?! Co mnie dręczy...- wyszeptałam sama do siebie.- Otóż powiem ci co mnie dręczy. Zasztyletowałam mojego narzeczonego 2 dni przed ślubem! Tylko to mnie dręczy! Zrobiłam to z premedytacją! Sfora mnie do tego namówiła... Mówiła że muszę to zrobić... Że powinnam.... A mogłam z nim wyjechać daleko z miasta, nawet na inny kontynent! Mogliśmy być szczęśliwi... Ale ja chciałam być wierna mojej sforze....jak widać wspaniale na tym wyszłam...- teraz byłam jeszcze bardziej wkurzona na siebie- Wpoiłam go sobie, a on wpoił sobie mnie... Nie mogę z tym żyć!

deczko saię uspokoiłem... niestety wiem do czego potrafi zmusić sfora....i wiem że to jest straszne prawie nie możliwe do przetrwania ale Kate nie moe ci pozwolić tego uczynić...Jestem przyjacielem i ciezko mi jest po prostu wyjść i dać ci umrzeć zrozum...- powiedziałerm poczułem że furia postępuje...

Westchnęłam- Dobrze, dam sobie jak na razie z tym spokój. Ale nie myśl że poddam się łatwo. Jak będę w stanie ruszyć mięśniami nóg, pójdę i kupię sznur, hak i pistolet....- powiedziałam do niego. Dałam sobie spokój tylko ze względu na Sastre.

no to ee chyba tutaj musiał zamieszkać, albo wiem Camille zamieszka z toba....- powiedziałem z nadzieją.....

Yyyy... Spotkałam Camille dwa razy.... A ciebie opatrzyłam... i już tu kiedyś spałeś... Nie obraź się ale wolałabym żebyś ty tu został...- powiedziałam wolno.

na razie i tak nigdzie się nie wybieram mam złamaną noge...- powiedziałem dobitnie..- a zobaczysz Camille jest świetna, miła, piękna, inteligetna, choć skryta.......

Tak, tak wiem, Camille jest cudowna...- Westchnęłam. Myślami byłam daleko stąd.- Przepraszam za tą nogę... No wiesz... Tak jakoś wyszło... To była moja jedyna nadzieja....

no nie powiem gdybym nie był zdeterminowany to może i by postutkowało, ale Kate siadłem kołoniej wróciłem do normy a moje gatki na rzepy trochę sie porozrywały ale było okey:
No to trzeba coś zjeść - wróciłem nałożyłrłem drugiego steka i sałatkę wróciłem - Am..

Uśmiechnęłam się.- Mogłeś zadzwonić że przyjdziesz mi przeszkodzić, to bym się nawet nie głodziła... Wiesz jak to bolało?- westchnęłam teatralnie i wzięłam od niego talerz, który natychmiast opadł mi na kolana- po złamaniu Sastre nogi nie miałam już siły nic utrzymać. Podniosłam widelec i wpakowałam sobie jedzenie do ust.- No a jak to dokładnie było z Camille?

wiesz jak ciebie boli to ..- przerwałem- tak mnie boli utrata żony i dzecka...boli bardzo a Camille nie powiedziałem o tym na pocżatku naszej znajomości, pomyślała i ma słusznoiść że ją oszukałem, choc to nie był mój zamiar......

Och... Pewnie ci wybaczy... Ona to po prostu musi przemyśleć.- powiedziałam powoli.- No... Nawet nie wiesz jak mnie to bardzo boli. Zasztyletowanie narzeczonego, który jest wilkiem nie było łatwe...- Westchnęłam.

Moja żona nie była wilkiem ale sfora jej nigdy nie zaakceptowała...nawet podejrzewam że nasłaiwampiry na nas żeby ją zabić...eh...- powiedziałem- a ty jedz i nie gadaj no już już....

Uśmiechnęłam się i wpakowałam kolejną porcję jedzenia do ust.- Kazali mi go zasztyletować bo.... bo był szpiegiem wampirów... Tylko dlatego....- Zamknęłam na chwilę oczy, przypominając sobie tą sytuację.

a wiedziałaś o tym??- spytałem spokojnie popatrzyłem na nią lepiej wyglądała, ucieszyłem sie......

Najgorsze jest to że wiedziałam o wszystkim. Choć był świnią, kochałam go...- wyszeptałam.- Ale jednak to zrobiłam....

no cóż miłość chodzi swoimi ścieżkami... siadłem koło niej na kanapie- wiem tylko tyle że pewnie i ja bym tak zrobił...a potem tez bym cierpiał........ ale wiem że życie czasem jest lepsża karą niż śmierć.....Jemu.....

Byłam głupia... Mogłam zwiać z nim daleko, nie oglądając się za siebie... A teraz już za późno..- westchnęłam.

Fakt.... ale nie wiadomo jakie kontakty miała twoja sfora, wampiry też nie sa głupie, pewnie by was szukały.....ciezko czasem ocenić co jest złe a co jeszcze gorsze......Jemy- powiedziałem, teraz nawet lekko się uśmiechnąłem...

Uśmiechnęłam się blado.- No wiesz... Wszystko byłoby lepsze od tego co zrobiłam. Nawet gdyby nas znaleźli umarlibyśmy razem, walcząc z nimi.- westchnęłam i zjadłam kawałek mięsa. Odłożyłam talerz na stolik.- Więcej już nie zjem. A teraz, czy mogłabym się chwilkę zdrzemnąć?- zapytałam grzecznie, kładąc się na kanapie. Było mi głupio spać przy gościu.

okey... ale nie pójdę daleko bede za drzwiami..- powiedziałem uśmiechnąłem się serdecznie i wyszłem.....

Minęło parę godzin. Obudziłam się i zauważyłam że Sastre dalej stał na zewnątrz. Podniosłam się z kanapy i poszłam na górę. Wzięłam prysznic i ubrałam się w ciemne dżinsy i top. Znalazłam w szafce zapinaną na zamek bluzę. Uczesałam się i zeszłam na dół. Założyłam moje ulubione glany i otworzyłam drzwi.- Chodźmy na spacer...- poprosiłam Sastre.

no dobra- powiedziałem , noga sie zrosła szybko.... wieć było dobrze.....

wróciłem dosć wolno, przemęczyłem noge, Kate zasneła na moich plecach, delikatnie ją ściągnołem i położyłem w sypialni na łóżku, napisałem kartkę że wrócę, wyszedłem i poszedłem do siebie, w sumie daleko nie miałem.....

Obudziłam się i zobaczyłam kartkę od Sastre. Popatrzyłam na zegarek. Coś się nie zgadzało- miał iść tylko na chwilę. Poszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Ubrałam letnią, błękitną sukienkę i płaszcz. Szybko wyszłam z domu.

Otworzyłam drzwi.- No to może zanieś Camille do mojej sypialni. No i jak chcesz to możesz się iść wykąpać. Ręczniki leżą w szafce. Czujcie się jak u siebie w domu.- uśmiechnęłam się.- A ja może zrobię nam coś do jedzenia.

Dzieki Kate..- powiedziałem wdzięcznie, Camille zaniosłem do sypialni Kate, przykryłem, ją sam poszedłem do łazienki, wziąłem prysznic, ubrałem spodnie od kimona i na plecy narzuciłem recznik, poszedłem do kuchni....

Uśmiechnęłam się na jego widok. Właśnie gotowałam obiad. Rozłożyłam dwa talerze. Usiadłam przy stole i zaczęłam jeść.- No to smacznego. A jak z Camille?- zapytałam.

Śpi....dzięki.. smacznego..- powiedziałem szybko....siadłem do stółu- Kate dzięki...

Nie masz za co dziękować. To dzięki tobie teraz żyję.- uśmiechnęłam się blado.- No a.... jesteście dalej razem? Bo wydaje mi się że udało ci się ją odzyskać...-powiedziałam. Wiedziałam, że trochę mieszam się w nie swoje sprawy, ale nie mogłam nie zapytać.

no wszystko by na to wskazywało- powiedziałem powoli - tylko.......boję sie że spróbuje jeszcze raz......

Co spróbuje jeszcze raz?- ciągnęłam go za język.- Sastre, nie jestem pewna czy chcesz o tym teraz ze mną rozmawiać, ale jak spalił się twój dom? Ktoś go musiał podpalić....- powiedziałam wolno łagodnym głosem.

popełnić samobójstwo...- powiedziałem wolno i dobitnie- a dom.......lepiej żebyś nie wiedziała...- powiedziałem, nie patrzyłem na nią, wolałem skupic wzrok na jedzeniu....

Czy tylko jedno z was postanowiło popełnić samobójstwo?- wyszeptałam odwracając wzrok.

nie..- poweidziałem powoli...samo wspomnienie tylk 40 minut powodowało to że umierałem na nowo...-nie obydwoje....

Popatrzyłam na niego.- Czułam, że coś się wydarzyło...- powiedziałam powoli.

obudziłam się .
- gdzie ja kur.wa jestem ?! - krzyknęłam i szybko zerwałam się z łóżka .

no tak....tak bywa...czasem- powiedziałem powoli- oho...Camille sie obudziła....pójde do niej - wstałem i poszłem na górę, zapukałem do drzwi- Camille to ja Sastre ,mogę??

- tak ... - usiadłam na łóżku .