Dom Kate Thompson

Smacznego - odpowiedziałem , ale prawie nic nie zjadłem , patrzyłem się na Kate, na mojej twarzy Usmiech gościł...

Zaczęłam powoli jeść spaghetti (?). Co chwilę spoglądałam w oczy Erica.- Chyba będę się musiała pojawić w najbliższym czasie na uczelni... wykłady i w ogóle...- westchnęłam cicho.

No wiesz ja pójdę do pracy- powiedziałem- nie martw się , dasz sobie radę, zabiłaś Alfę to uczelnia nie powinna być ci straszna.

Alfa w porównaniu do uczelni to nic...- mruknęłam i skończyłam jeść. Posprzątałam talerze ze stołu. Wzięłam moją torebkę i spakowałam notes i coś do pisania. Ubrałam sandały.- No to zobaczymy się później...- uśmiechnęłam się i pocałowałam Erica w policzek. Wyszłam z domu.

Pogwizdywałem radośnie w domu u Kate, nie wiem jak nagle usłyszałem szczekanie Pluta i frotki * Psy* palnałem siebie w głowe z pieści co spowodowało że zachwiałem się, Szybko im przygotowałem jedzenie i wpuściłem do domu i dałem im jeść....

Weszłam do domu.- Hej Eric.- uwiesiłam sie mu na szyi i pocałowałam go w policzek.- Jak było w pracy?- zapytałam.

Cześć kochanie... w pracy ...no dobrze ... kilka klientek podrywało mnie ale ogólnie ... dobrze- powiedziałem, podniosłem ją tak że owineła nogi wokół moich bioder- a u ciebie??

Dobrze. Spotkałam dzisiaj Sastre. Był z Camille na wakacjach, ale już wrócił. Powiedział że do nas dzisiaj wpadnie.- uśmiechnęłam się.- Ale te klientki były brzydsze ode mnie, prawda?- zaśmiałam się.

nie no śliczne były, tylko miały jeden mankament..- powiedziałem poważnie- Sastre tutejsza Alfa??- spytałem bo prawie zapomniałem o nim...

Mankament?- zapytałam śmiejąc się.- No tak, Sastre to alfa tej sfory. Pewnie go kojarzysz, był z nami podczas tej walki z wampirami.

były szatynkami, a ja wolę blondynki...- zaśmiałem sie, poszedłem do Salonu i siadłem na Kanapie Kate siedziała mi na kolanach- Aha....no to chyba nie jest zachwycony że jestem z tobą??

No tak, to wszystko wyjaśnia.- uśmiechnęłam się i pocałowałam Erica w policzek.- Niby dlaczego?- zapytałam.

No bo poderwałem najfajniejszą Dziewczynę w Sforze i w ogóle a z trego co zauważyłem Alfy, lubią kiedy wiecej w sforze dziewczyn bo można wybierać, a tutaj lipa... Ty jesteś moja...- powiedziałem uśmiechając się szelmowsko, pogłaskałem ja po policzku, a potem opuszkiem palca musnąłem jej wargi...

Zachichotałam.- Sastre już ma swoją drugą połówkę. Camille.- pocałowałam go delikatnie.

No to dobrze.... bo jak by co to walczyłbym o ciebie ,aż do ostatniej kropli swojej krwi- powiedziałem , głowę przyłozyłem do jej piersi, wsłuchiwałem się w bicie jej serca...

Zaśmiałam się.- No jasne. Sastre jest dla mnie jak starszy brat. Zawsze był dla mnie jak rodzina. No a teraz chce poznać "drania, który skradł moje serce"- uśmiechnęłam się.

Drania....- przełknąłem głośno śline- ... do nie prorokuje zbyt dobrze....wiesz co chyba dzisiaj z tchórzę i pójdę do swojego domu...- oczywiście nie chciałem tego ale jeszcze nie spotkałem sie z określeniem Drań do mojej osoby...

Zaśmiałam się.- Eric, spokojnie. Sastre się o mnie...hmm... martwi. Ale kiedy tylko cię zobaczy od razu się polubicie. Nie przejmuj się tym co on czasami mówi- lubi mnie denerwować... A ty nie stchórzysz, bo ci na to nie pozwolę.- pocałowałam go czule.

Westchnęłam teatralnie.- Kotku, wyluzuj. Choć jeśli byś mnie tylko tknął, a ja bym sobie tego nie życzyła pewnie on znalazł by cię w 3 minuty...- uśmiechnęłam się.- Ale to jest bardzo miły wilkołak. Po prostu chce cię poznać. I tyle.- pogłaskałam go po głowie.- No chyba nie boisz się spotkania z moim bratem?

Kate... nie mów tak... słowo brat... o boże...-powiedziałem , odwróciłem tak głowę ze nosem dotykałem jej mostka- no chyba że chcesz mnie zabić?? Brat źle mi się kojarzy......- powiedziałem lekko się uśmiechając....

Przymknęłam oczy.- Skarbie, dobrze nie będę używać tego słowa.. Ale dlaczego ci się źle kojarzy?- zapytałam i przytuliłam się do Erica.

Wogóle słowa: Mama, tata, brat , siostra jakoś źle mi się kojarzą- powiedziałem i pocałowałem ją w czubek brody...

Westchnęłam.- No dobrze.... A właśnie... Chyba nigdy nie pytałam cię o twoją rodzinę...?- przypomniałam sobie.

Nagle zacząłem kasłać jak bym się czymś zadławił , posadziłem Kate na kanapie- Nie ma o czym..- wydukałem i poszedłem do kuchni...

Trafiłam w czuły punkt.- Jeśli nie chcesz mi mówić to nie mów... Ale chciałabym wiedzieć...- powiedziałam cicho.- Ktoś z nich jeszcze żyje?- zapytałam niepewnie. Nie chciałam go denerwować.

wszyscy- Powiedziałem przez zaciśnięte szczęki, zawsze taki sie stawałem kiedy chodziło o moja rodzine..

Okey, nie pytam już o nich.- stwierdziłam i podeszłam do Erica. Przytuliłam się do niego.

Z całej rodziny wój jest mi najdroższy że tak powiem..- czułem ciepło bijące od Kate, w sekundzie rozluźniłem sie....jej ciepło rozchodziło się po moim ciele i mnie rozluźniało....





// Sorry komp mi się wiesza ;/ jeszcze do tego komp...//

Uśmiechnęłam się.- Rozumiem.- pocałowałam go w policzek. Nie chciałam już więcej o to pytać.- Chcesz herbatę?- zapytałam, nastawiając czajnik.

(Spoko, rozumiem... ty się tak nie dołuj! )

Trzymam cię za słowo... Kiedyś chcę usłyszeć tą historię.- uśmiechnęłam się i przygotowałam herbatę. Usiadłam na przeciwko Erica.- Co on lubi jeść...- przełknęłam głośno ślinę.- Szczerze mówiąc nie mam pojęcia, co on lubi jeść. Ale nie wygląda na bardzo wybredną osobę. A kolacja to bardzo dobry pomysł.- zachichotałam.

Może być.- stwierdziłam, upijając łyk herbaty. Miałam nadzieję że Sastre nie będzie wybredny. Spojrzałam w oczy Ericowi.- Kochanie, nie denerwuj się. Wszystko będzie wspaniale.- powiedziałam radośnie, będąc tego w 100% pewna.

Uderzyłam się otwartą dłonią w czoło.- Kotku, po co się tym przejmujesz? Pewnie pamięta, ale co z tego.- Spojrzałam w jego oczy i od razu zaczęłam tłumaczyć.- No przecież byłoby dobrze, tylko że nie miałeś szans z dwoma wampirami. Ale na następnej walce pójdzie lepiej.- uśmiechnęłam się. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam wysłać Sastre smsa, o treści "powiedz coś o tej walce, to cię zabiję..." ale stwierdziłam że to nie ma sensu, bo i tak mnie nie posłucha, a dodatkowo zacznie się chwalić, że nie mam z nim szans. Westchnęłam cicho. Jedyne co planowałam to kopnąć go w kostkę, kiedy wymówi słowo walka.

"Skąd ja mam to wiedzieć?!" pomyślałam.- Noooo.... dzisiaj.- uśmiechnęłam się triumfalnie, dumna z tego że potrafiłam na to pytanie odpowiedzieć.- A tak poza tym, to powinieneś dziękować na kolanach że tak się stało w czasie tej walki... gdyby nie to że leżałeś nieruchomo na nagrobku, mogliśmy w ogóle się nie poznać.- stwierdziłam.

Westchnęłam.- No nie umówiłam się dokładnie... ale będzie dzisiaj.- stwierdziłam wesoło dopijając herbatę.- Na prawdę wywarłam na tobie ogromne wrażenie?- zapytałam z uśmiechem. Przeczuwałam, że Eric już od dawna wiedział, że lubię słuchać takich tekstów.

Uśmiechnęłam się.- Bardzo się z tego powodu cieszę...- wymruczałam i objęłam dłońmi jego szyję, odwzajemniając pocałunek.

Co za głupie pytanie... wydawało mi się to oczywiste... Nawet nie wiesz, jak na mnie działasz. Nawet wolę ciebie od Cruisa.- Zachichotałam.- Jesteś najlepszym facetem na świecie.- powiedziałam powoli patrząc mu w oczy. Pocałowałam go czule.