Dom Angela Hoaxa

- Załatwię je jutro. - odparł, uśmiechając się do Alice łobuzersko. - A teraz kochanie, byłbym bardzo rady jakbyś oddałaby mi te ohydne rysunki...- dodał, próbując wyjąć je z jej dłoni.
- Poza tym siebie bym nie narysował, jeszcze byś zarzuciła mi narcyzm i egoizm... - odpowiedział, obejmując ją w pasie i wyrywając szkice. Położył je obok.
- Może pójdziemy gdzieś, hm?

Westchnęłam.- Te szkice są naprawdę fajne. I nie zarzuciłabym ci egoizmu.- pocałowałam go w czubek nosa.- Jeśli chcesz to możemy gdzieś iść.- uśmiechnęłam się.

- Bloody Valentine? - spytał, obejmując ją w pasie.

Może być.- powiedziałam wesoło i pocałowałam go czule.- To chodźmy.- uśmiechnęłam się i wyszłam razem z Angelem z domu. Poszliśmy w stronę bv.

Doszedłszy do domu, oparł się o drzwi i stanął przed Alice.
- Panienka tu czegoś szuka? - spytał, udając nieznajomego.

Zaśmiałam się i podeszłam do niego bliżej.- Tak, Kotku, ciebie szukałam...- powiedziałam cicho i pocałowałam go namiętnie.

- Coś takiego... - zaśmiał się, odwzajemniając pocałunek.
- Całuje Panienka nieznajomego, zgłoszę to do narzeczonego! - odpowiedział, uśmiechając się.
- Będzie miała Panienka nagrabione.... - zaśmiał się.

Myślę że jednak mój chłopak mi wybaczy...- uśmiechnęłam się łobuzersko i przytuliłam się do niego. Pocałowałam go delikatnie w policzek.

Zachichotał i zaczął całować Alice. Uniósł w trakcie i wbiegł z nią do sypialni.
- Miłość ci wszystko wybaczy... - powiedział i pocałował ją w usta, potem szyję,... i tak dalej aż do dochodząc do brzucha.

Uśmiechnęłam się. Czułam gorące usta Angela na moim ciele. Wplotłam dłoń w jego włosy i pocałowałam go czule w usta.- Kocham cię.- wyszeptałam mu do ucha i powoli zdjęłam jego koszulę.

Przywarł do ciała wampirzycy i odpowiedział
- Kocham, kocham, kocham, kocham, kocham...... - Zdjął z niej bluzkę.
Napływ rozkoszy totalnie zawrócił mu w głowie.
CENZURA.

// Hahaha...

Leżałam przytulona do Angela. Próbowałam uspokoić oddech. Położyłam głowę na jego torsie i splotłam nasze dłonie. Zamknęłam oczy.

Nieeee.... ten poprzedni poprzedni avatar był lepszy

Odwrócił się do niej i pogłaskał po policzku.
Westchnął, spojrzał na zegarek na nocnym stoliku.
- O żesz w mordę! - wstał i szybko ubrał czyste rzeczy. Obszedł łóżko do strony Alice.
Chwycił się za głowę z przerażenia.
- Dzisiaj jest ostatni termin składania papierów na uczelnię! - odparł, chodząc w ta i z powrotem.



// Voila! Avatar wstawiony, co do postu... trza zacząć myśleć o studiach. ;D

Zaśmiałam się i zacisnęłam pięść, uspokajając go trochę.- Kotku, spokojnie, przecież zdążysz złożyć papiery....- powiedziałam powoli i wstałam z łóżka. Zaczęłam szukać mojej bluzki...





(wykształcenie nie piwo, nie musi być pełne xDDDD a avatar jest super)

Podszedł w stronę okna i podniósł bluzkę Alice. Zmaterializował się przed nią i oddał jej.
- Proszę. - zachichotał i pocałował ją w usta delikatnie.
- To co? pójdziesz ze mną?- poszedł do salonu w poszukiwaniu papierów. Chwila ciszy. Zaglądnąl z powrotem do pokoju.
- No chyba samego tam mnie nie zostawisz...

Zaśmiałam się i ubrałam bluzkę.- Jasne, pójdę z tobą... A jesteś pewny że masz te papiery?- zapytałam wesoło zakładając dżinsy.

- Moment. - pobiegł w wampirzym tempie do salonu. Wyciągnął coś z małej szafki i poszedł do Alice.
- Mam. - odpowiedział i zjechał Alice wzrokiem.- Gotowa?

Tak, możemy iść.- uśmiechnęłam się i ubrałam płaszcz. Splotłam dłoń Angela z moją. Wyszliśmy z domu.

Mruknął coś pod nosem, wchodząc do domu na cholerne obowiązki Alice. Sam nagle zdurniał, gdy przypomniało mu się o studiach prawniczych. Wbił tępo wzrok w wiszący na ścianie w salonie zegar . Nagle zawibrowała jego komórka.
- Słucham.
- Dzień dobry, dzwonię w sprawie pańskich papierów składanych na prawo. - odpowiedziała jakaś starsza kobieta, pewnie sekretarka.
- Tak, właśnie. I jak?
- Przyjęty, proszę się stawić jutro w dziekanacie po plan zajęć, do widzenia!
Zakończył rozmowę i walnął się zadowolony na kanapę. przymknął oczy, rozmyślając.

Poszłam pod dom Angela. Byłam ubrana w krótką czarną sukienkę na ramiączkach i mój ulubiony długi czarny płaszcz. Przypomniałam sobie że dalej nie mam kluczy do jego domu. Już miałam zapukać, ale rozmyśliłam się i wskoczyłam do środka przez okno. Szybko znalazłam Angela i usiadłam obok niego na kanapie.- Stęskniłam się.- mruknęłam mu do ucha i pocałowałam go czule.

Odwzajemnił pocałunek i przytulił do siebie, wymahując przed jej oczyma kluczami.
- Wydaje mi się, że ktoś tu chyba chciał mieć klucze do mojego domu... - zaśmiał się i oddał je Alice, przymykając wampirzycy palcami.- Pilnuj jak oka w głowie. - zachichotał.

Uśmiechnęłam się i wzięłam od niego klucze. Wrzuciłam je do torebki.- No wiesz... Nawet bez kluczy się do dostanę, ale tak chociaż twoi sąsiedzi nie będą się na mnie gapić...- zachichotałam i wtuliłam się w Angela. Kiedy wchodziłam przez okno czułam na sobie wzrok sąsiada Angela. Chyba się trochę zdziwił, ale nie przejęłam się tym zbytnio.- A jak twoje studia?- zapytałam. Byłam pewna że go przyjęli, ale i tak zapytałam.

Uniósł zabawnie jedną brew.
- No pewnie, że tak. - uśmiechnął się szeroko. I tak już wiesz, przecież. - dodał.
- A jak twoje? dużo ci jeszcze zostało? - spytał.

Czyli mamy co świętować...- uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek.- No jeszcze trochę mi zostało...- westchnęłam cicho.- A właśnie... Za chwilę muszę być w szpitalu...- powiedziałam smutno.- No to spotkamy się później.- stwierdziłam i podniosłam torebkę. Spojrzałam na drzwi a potem zaśmiałam się i wyskoczyłam przez okno.

Zaśmiał się pod nosem i poszedł po aktówkę, zmierzał na studia.

Weszłam do mieszkania Angela. Wyczułam że go nie ma. Usiadłam na kanapie i czekałam aż wróci. Zamyśliłam się.

Czekałam i czekałam, ale Angel nie wracał. Stwierdziłam, że nie będę go szukać. Chyba podświadomie na to liczyłam- że przekażę mu to w inny sposób. Nie chciałam patrzeć mu w oczy. Znalazłam kartkę. Okazało się że był to ten stary szkic Angela. Westchnęłam i wyjęłam pióro. Zaczęłam pisać:
Angelu!
Przepraszam! Przepraszam! Przepraszam! Przepraszam za to, że najprawdopodobniej teraz bardzo Cię ranię. Przepraszam, że w ogóle do tego doszło. Powinnam była wcześniej to zrobić, powinnam siebie nie oszukiwać. Nasz związek nie ma szans. Nie potrafię, nie mogę, nie chcę. Jednak moje serce okazało się zbyt zimne. Zbyt martwe. Spieprzyłam wszystko, co tylko dało się spieprzyć. Nigdy nie powinniśmy wyznać sobie miłości. Zepsułam naszą przyjaźń. Nie wybaczę sobie tego do końca życia, ty zapewne też mi nie wybaczysz. Jeszcze raz Cię przepraszam, bo jeśli naprawdę mnie kochałeś, to właśnie wbiłam Ci sztylet w serce. Jest mi bardzo przykro.
Alice

Łezka spadła mi na policzek. Bolało mnie to, że musiałam go ranić. Przymknęłam na chwilę oczy. Położyłam kartkę na stole, na niej odłożyłam klucze do jego domu. Jeszcze raz spojrzałam na to wszystko i wyskoczyłam przez okno.

Wpadł do domu cały poharatany i poobijany. Po bijatyce ze swoim niby bratem, Angel czuł się jak przeciętny człowiek, jak umiera, ale on nie mógł doznać tego zaszczytu. Miał tylko na myśli telefon do Alice, podtrzymywał się o ladę jakiegoś stołu, w końcu spadł z hukiem na podłogę. Nic go nie bolała, ale wyglądał bardzo paskudnie. On już da popalić temu Nathanowi... zasrany gówniarz. Wampir zobaczył obok niego jakąś kartkę, a gdy tylko się przechylil, aby zobaczc co to, dojrzal swój szkic, a potem pismo które wszedzie by poznał. Alice... uśmiechnął się, lecz po chwili jego gest spoważniał i posmutniał. Odczytał list i się kompletnie załamał. Wszystko potoczyło się tak nagle. Najpierw ta bijatyka po sesji na uczelni, potem odejście Alice. Chłopak nie miał już nic. Ani szacunku w rodzinie, ani ukochanej wampirzycy....

Poderwał się z ziemi i szybko poszedł się przebrać. Zdaleka wyczuwał zapach Alice. Musiał z nią porozmawiać. Nie mógł jej tak zostawić, od sobie. Ani ona jego.

Wpadł do domu i odszukał swoją dawną torbę podróżną. Trochę zakurzona, ale co tam. Włożył szybko wszystkie swoje rzeczy, jeszcze ostatni raz rozejrzał się po mieszkaniu w tempie wampirzym. Wszystko. Wrzucił do kosza list Alice z jego szkicem. Miał w nosie dosłownie wszystko. Mimo, ze kochał ją jak wariat, był teraz bardzo zły. Złamane serce i to wampira ciężko naprawić. U niego było jeszcze gorzej. Popsul relajce z rodziną... z Alice... Wyszedł z domu, zostawiając go w nienaruszonym stanie, tak jak go kupił... meble także zostawił, po co mu dom, skoro nic go tu nie trzyma?! Westchnął ciężko, wychodząc z bramy. Spojrzał jeszcze na domek i udał się na pociąg do gdziekolwiek, byle z dala od Niej...

No dobra, dobra. Wrócił, bo nie mógł rozstać się z miastem. Zbyt dużo szczęscia go tu spotkało. Przebrał się w jakieś ciuchy i poszedł na spacer.

Ponownie założył swoja torbę i wyszedł z uśmiechem jednak na twarzy w stronę metra a potem już gładko na lotnisko. Co będzie się trul z babami...