Dom Illeany Scott

Parterowy domek mały i skromy o raczej prostym planie. Niewielki korytażyk łączy ze sobą wszystkie pomieszczenia w tej skromnej posiadłosci. Z niego można dotrzeć do kuchni, łazienki, sypialni i salonu.
Zaczynając od sypialni mała, ciemna. Ściany i sufit czarne, okna zasunięte kotarą w kolorze ścian. na podłodze miała wykładzina. Łóżko, o konturach czarnych jednak rozjaśnione białym baldachimem. Na przeciw drzwi wejściowych, na szerokości całej ściany znajduje się szafa wnękowa, zamykana przesuwanym lustrem. Przez to pokój wydaję się wiekszy.
Następna w kolejności jest kuchnia. Tu ściany porażaja krwista czerwienią sufit zas podobnie jak w sypialni przybrał kolor czerni. Melble aluminiowe nadają kuchence nowoczesny charakter.
W salonie podobnie jak w sypialni przewazaja kolory czerni oraz bieli. Podłoga wyłozona sosnowymi panelami gdzie nie gdzie przykryta białymi skórami. Kanapy czarne, skórzane, ze srebrnymi dodatkami. Meble podobnie jak kanapy czarne.
Łazienka, wyglada przeciętnie. Narożna wanna, prysznic, umywalka wc, wszystko co powinno znajdować sie w normalnym domu. Jak łatwo się domyślić w kolorze...... różowym!!
Dobra to był żenujący dowcip prowadzącego... jasne że w czerni i bieli.

wbiegła do domu trzaskając drzwiami. Łzy ciurkiem spływały jej po policzku. Miała ochotę coś zniczszczyć, rozwalić, rozerwać na strzępy. Małymi schodkami zbiegła do piwnicy. Stało tam wiele kartonów, skrzynek i tym podobnych rzeczy, które nie zmieściły się w domu, bądź których nie w domu nie chciano widzieć.
Złapała pierwszą lepszą leżacą na podłodze skrzynkę i cisnęła ją o scianę. Deski rozsypały sie po całym pomieszczeniu. Nie mogąc opanować furii rzuciła kolejna, a później następną. Po każdej kolejnęj skrzynce na ścianie pozostawał jakis ślad.
Już sięgała po najbliższy karton, gdy pod stopami usłyszała zgrzyt szkła. Zrobiła krok do tyłu i spojrzała na podłogę. Jej oczom ukazała się potłuczona ramka, a w niej fotografia. Zdjęcie przedstawiało obraz trójki uśmiechniętych osób.
Osunęła się na kolana i wzięła zdjęcie do ręki.
Przepraszam... wyszeptała przyciskając fotografie do piersi. Położyła się na zimnej, zakurzonej podłodzem, a wielkie łzy kapały jej z policzka, tworząc na ziemi małą, czerwona kałużę.

Juz wiedzialem gdzie mieszka. Podszedlem do drzwi i zapukalem. Bylem ciekaw czy jest zla, za to, ze zostawilem ja w barze sama.

Straciłam rachube czasu. Leżąc na zimnej, piwnicznej podłodze chwile mijały jedna za drugą w mgnieniu oka.
Usłyszałam pukanie do drzwi. Podniosłam sie w jednej chwili.
Koniec Illeano. Na dziś wystarczy. Powiedziałam sobie i poszłam do łazienki. Zmyłam krew z twarzy. Niestety bluzka również była poplamiona.
Trudno nie ma czasu. Pomyślałam przyglądając się swojemu lustrzanemu odbiciu.
Otworzyłam drzwi.
O.. Wyrwało mi się.

Co ci sie stalo?? - spytalem przygladajac sie jej poplamionej bluzce. - nic ci nie jest??

Wiesz... jestem Wampirem stosunkowo krótko, jeszcze nie nabrałam wprawy w czystym jedzeniu. SOrki. Usmiechnęłam się do niego robiąc mu wejście w drzwiach. Wejdziesz??

Pewnie. Przeciez nie bede stal na schodach. - Wszedlem do mieszkania. - Coz za styl...

Dzięki. Uśmiechnęła się delikatnie. Zaraz a co ty tu właściwie robisz?? wskazała mu wejście do salonu.

Wpadlem w odwiedziny - usmiechnalem sie lobuzersko i skoczylem na kanape w salonie.- MMM wygodna.

No raczej!! Bo moja Roześmiała się. Skąd wiedziałeś, że tu mieszkam. Dalej prowadziła swój tajny wywiad.

Wyczulem.. a jak inaczej?? - zdziwilem sie ze pyta. - aaach - dotarlo do mnie - jestes wampirem od niedawna... no taaak, a od kiedy jesli mozna wiedziec rzecz jasna.

Od czterech lat. Ale wszystkiego musiałam nauczyć się sama. Dlatego tyle mi zajęło dojście ze soba do... no wiesz, normalności

Och... ciezko bedzie doprowadzic cie do normalnosci... jestes nieprzecietna. - Zasmialem sie - moze pojdziemy na spacer??

Jasne, czemu nie... Wzieła do ręki peleryne i ruszyła w strone drzwi.

Blagam, tylko nie ta peleryna... wygladasz w niej jak czarnoksieznik z oz. Nie masz czegos normalniejszego ?? Poza tym pomyslalem, ze no wiesz... moze wybralibysmy sie razem na slub do Aleksa i Ef... Coty na to??

Eee, ślub... dostałam zaproszenie, ale nie myslałam, żeby iść, przeciez ja ich w ogóle nie znam... Poza tym nie mam co założyć...

Sciemniasz... ty we wszystkim wygladasz olsniewajaca - zasmialem sie - prosze, chodzmy teraz kupic im jakis prezent, pomozesz mi wybrac, a pozniej ja pomoge ci sie przygotowac... bedzie fajnie... poznasz kilka nowych osob...

No dobra... ale jak mnie znów zostawisz... to urwę ci głowę... powiedziała przybierajac powazną minę. Nie żartuję!!

Bez obaw... nie mam takiego zamiaru... zaluz byle co, oby nie to i chodz!! - poczekalem az wyjdzie z pokoju i poszlismy na miasto!

Wróciła do domu z pakunkiem wiekszym od niej samej i zaczeła przygotowania do wyjścia.

Uchyliłem drzwi. - Jestem - krzyknalem, zeby wiedziala, ze musimy juz wychodzic.

Weszła na korytaż. I co sądzisz?? zapytała obkręcając się wokół własnej osi.

Zaniemówiłem... - dosłownie... olsniewajaco...

Dzięki podbiegła i pocałowała go w policzek ale chyba... powinniśmy już wychodzić.

Ja to wezme... - pochylilem sie po ogromy zapakowany prezent. - chodz ... musimy biec...

Odprowadzilem Lourie do drzwi. - Przepraszam za zachowanie Eufrazji. - Powiedzialem robiac zdegustowana mine.

Moze wejdziesz i wytlumaczysz mi o co chodzilo z ta Lysette?? Zapytałam z nadzieją, że może czegoś sie dowiem.

Czemu nie... - wszedlem za nia do saloniku.

Zaraz wrócę, tylko założę coś normalniejszego... Wyszła do sypialni.

Już. Wróciła ubrana w biały top i czarne dresy (standardowy zestaw kolorów ;]) No więc?? Kim jest ta Lysette??

Lysette... stworzyla mnie... z milosci... - zasmialem sie - bylem z nia... ale juz nie jestem - spojrzalem na Lourie wymownie. Teraz jestesmy dobrymi przyjaciolmi. Nie przejmoj sie Eufrazja... pewnie martwi sie o Lys... calkiem niepotrzebnie z reszta.

Aha .. więc skoro taak. To wszystko ok... mam tylko nadzieję, że nie nabierze do mnie uprzedzeń... To nie byłoby miłe.
Powiedziała drapiąc się po głowie.

Nawet jesli.... to z czasem sie do ciebie przekona... nie ma sie co martwic - puknalem ja zartobliwie lokciem w rzebra

Moze lepiej do baru co?? Mam ochote napic sie czegos mocniejszego.

Ok niech będzie do baru. Uśmiechnęłam się zachęcająco.
Wstaliśmy i wyszliśmy.

Weszła do domu i trzasnęła za sobą drzwiami. Nostalgia, która dopadła ją na cmentarzu była wręcz nie do zniesienia.
Rzuciła się na łóżko w sypialni. Zaciskajac powieki najmocniej jak potrafiła próbowała zapomnieć o koszmarze, jaki właśnie od nowa rozgrywał się w jej głowie.

Zadzwonil telefon. Przypomnienie. O czym miało przypomnieć?? Oczywiście o występie... Midnight Time.
Wstała i przebrała się w cos stosownego. Czarne materiałowe rurki i również czarny top na cienkich ramiączkach. Do tego kapelusz w tym samym kolorze.
Wybiegła z domu , choć nie musiała sie spieszyć.

Wparowała do domum i w drodze do łazienki zdążyła zrzucić wszystkie ubrania pozostawiając je gdzie popadnie.Wzięła krótki prysznic, po czym stanęła przed szafą zastanawiając się co powinna założyć.

Spojrzałam na zegarek.
Oh nieee już jestem spoznionaaa.
Złapałam jakas wycierusowa miniowe i czarny top. nastepnie założyłam czarne rajstopy.
Wybiegłam z pokoju w pospiechu układając włosy. Po kilku nieudanych próbach postanowiłam założyć czapkę.
W przedpokoju założyłam kozaki i wybiegłam do Banialongo.

Weszła do domu trzaskając drzwiami. Była rozeźlona. NIE! zła,Nie to mało, wściekła!! Miała ochotę się na czymś wyżyć, ale zazwyczaj źle się to kończyło więc postanowiła się uspokoić w jakiś inny sposób.
Usiadła przed komputerem i całą swoja gorycz "przelała na papier" (word xD). Kiedy była w skrajnych nastrojach, lepiej szło jej pisanie tekstów.