Dom Vanilii Canosa

No ja mam nadzieję. Z resztą i tak wtedy najpierw rozerwałabym tą kobietę, a później ciebie.- Ostrzegłam go z uśmiechem.

Zaśmiał się -Wiem, zazdrość wampirzycy jest legendą.

No właśnie. Więc lepiej uważaj.- Zachichotałam, choć gdyby zrobiłby mi coś takiego znienawidziłabym go w sekundę, po drugiej sekundzie stałby się moim największym wrogiem, po trzeciej leżałby martwy.- Widzę że przerwałam ci naukę...- Bardziej stwierdziłam niż zapytałam.

Uśmiechnął się -Miło, że chcesz mi w niej pomóc- odpowiedział niby ,,czytając'' w myślach.

Zaśmiałam się.- Ja pomóc? Aha, a w jaki sposób?- Zapytałam, unosząc brwi do góry i delikatnie wodząc palcem po jego policzku.

Uśmiechnął się promiennie -Oczywiści ucząc się razem ze mną. - wpadł na ten chytry plan chwile wcześniej.

Dobrze, mogę się z tobą uczyć.- Skrzyżowałam ręce na piersi i odsunęłam się od niego. Położyłam się na kanapie na przeciwko niego i wzięłam do ręki jedną z jego książek.

Uśmiechnął się i powrócił do lektury o działaniu na metale pierwiastków promieniotwórczych. (zna ktoś tematy z fizyki na studiach? Skończyły mi się pomysły....xDD) -Masz na swoich studiach fizykę?- zapytał z czystej ciekawości.

Nie. Mam biologię i to mi wystarczy.- Zaśmiałam się cicho. Już miesiąc temu wkułam materiał z wszystkich książek na drugi rok studiów.

Uśmiechnął się. -Rozkrawasz martwe zwierzaczki?

Raczej nie.- Zachichotałam.- Jak mamy coś kroić, zwiewam z lekcji.- Wyjaśniłam wesoło.- Bardzo lubię zwierzęta, nie mogłabym zrobić im nic złego. Nie licząc ludzi. Jakoś ich nie jest mi ani trochę żal.- Stwierdziłam wesoło.

Uśmechnął się szelmowsko -Moja mała bida, nie umie zwierzątka dobrze pokroic -zadrwił.

Popatrzyłam na niego mściwie.- Jak chce, to umie. Ale nie chce i tyle.- Pokazałam mu język. Dzisiaj coś za bardzo próbował mnie wkurzyć.- I nie "mała"!- Przypomniałam mu.

Uśmiechnął się na widok takej reakcji. Prawdę mówiąc spodziewał się właśnie takiej. -Dobrze, już dobrze. Tylko spokojnie- przemawial niby to próbując ją uspokoic. Wściekla wampirzyca obok wilkołaka = szpital, albo przeprowadzka. (haha....) Przeniusł wzrok na żądek cyferek w książce.

Uniosłam brew.- Nie jestem zdenerwowana.- Zaprzeczyłam od razu. No może troszeczkę wkurzona, ale bez przesady... Po chwili zadzwonił mój telefon. W wampirzym tempie podniosłam się z kanapy i pobiegłam po telefon leżący w kieszeni płaszcza. Próbowałam skojarzyć do kogo należy ten numer, ale go nie znałam.- Halo?- Zaczęłam niepewnym głosem. Po chwili czułam jak skręcają mi się wnętrzności i nie mogę oddychać.- Jasne.- Szepnęłam po kilku minutach i teraz już naprawdę zdenerwowana wróciłam na swoje poprzednie miejsce. Z mojej twarzy nie można było nic odczytać, myślami byłam bardzo daleko.

-Ojojoj...- westchnął -Stało się coś?- zapytałm zaciekawiony.

Ehm...- Jęknęłam cicho.- Będę musiała jutro wyjechać.- Powiedziałam cicho.- Nie mam pojęcia kiedy wrócę.- Dodałam po chwili, dalej trochę zamyślona.

Spojrzał na nią smutnawym wzrokiem -Ale wrócisz? -spytał wzdychając cicho.

Jak ja go lubiłam- inni pytaliby gdzie, po co, kiedy, jak i jeszcze pewnie by protestowali. On tylko pytał czy wrócę. Roześmiałam się.- Na pewno wrócę.- Uśmiechnęłam się do niego przekonująco. Mówienie mu że jest ryzyko że nie wrócę byłoby bez sensu, więc postanowiłam troszeczkę skłamać, a raczej nie powiedzieć całej prawdy.

-To będę czekał.- posłał jej promienny uśmiech próbując robic dobrą minę do złej gry.

Uśmiechnęłam się od ucha do ucha i przytuliłam się do niego. Lepiej będzie udawać że jadę na wakacje, niż go straszyć.- To się cieszę. Mam nadzieję że może uda ci się poznać jakieś inne wilki i w ogóle będziesz się dobrze bawił.- Wymruczałam mu do ucha.

No to ja lecę. Trzymaj się. Będę bardzo tęsknić.- Pocałowałam go namiętnie i wstałam z kanapy. Poszłam w stronę drzwi, ale odwróciłam się jeszcze do niego.- Bądź grzeczny.- Posłałam mu mój firmowy uśmiech i w wampirzym tempie opuściłam dom.

Westchnął smutno i odłożył książki. Nie miał już nastroju do tej roboty. Wstał i zrobiwszy sobie kawę usiadł na wysokim krześle przy bufecie i wpatrując się lekko tępym wzrokiem w okno sączył kawę, zapominając o cukrze. Wpojenie w wampirzycę nie pozwalało mu spokojnie funkcjonować normalnie, mógł tylko prawie-normalnie funkcjonować (haha). Ocknął się z zamyślenia i pozostawiając prawie nietkniętą kawę wstał i wyszedł z domu po raz ostatni wciągając przez nos powietrze przesączone zapachem Alice. Westchnął cicho i pomaszerował gdzieś... gdzieś... gdzieś... no, dobra -gdzieś.

Wparował do domu i w zamyśleniu włączył telewizor. Nadawali jakiś głupawy teleturniej, więc poszedł zrobić sobie kawy i szkolił się w cierpliwości.

Jak zwykle w czarnym płaszczu i ciemnych dżinsach włóczyłam się po mieście. Padał deszcz, ale mi to nie przeszkadzało- wreszcie nie musiałam martwić się o słońce. Dotarłam do domu Vana, postanowiłam sprawdzić czy go tam nie ma. Grzecznie stanęłam pod drzwiami i zapukałam, czekając aż ktoś mi otworzy.

Czując zapach All podszedł do drzwi (heh, prawie biegiem) Otworzył drzwi i bez pardonu pocałował ją namiętnie. -I co? Udała się wycieczka?- zapytał z uśmiechem kwitując jej nieobecność. Mówiąc to przepuścił ją w drzwiach.

Kiedy tylko go zauważyłam rzuciłam mu się na szyję, a nogami oplotłam jego biodra.- Tęęęęęsssskniiiiiłaaaaaaaaam!- Pisnęłam, nie puszczając się wilkołaka. Uśmiechnęłam się lekko. Mówił, jakbym była na wakacjach, a ja dalej miałam na ciele kilka siniaków.- Yyy... Taaaak, super było.- Stwierdziłam cicho.

-Tylko się nie opaliłaś- zażartował z wampirzej natury. Położył swoje ręce na jej biodra i wniósł ją do domu. Ze śmiechem ,,rzucił'' ją na kanapę i zaproponował -Napijesz się czegoś? Później mi wszystko opowiesz -powiedział stojąc obok kanapy.

Zaśmiałam się kiedy upadłam na kanapę.- Herbatę, jeśli masz...- Powiedziałam i zdjęłam płaszcz. Pokazałam mu język.- Powinieneś się cieszyć że się nie opaliłam.- Stwierdziłam kwaśno. - A później później ty mi wszystko opowiesz.- Zażądałam, czekając na herbatę.

ruszył do kuchni wstawiając wodą. Po chwili obok wampirzycy leżała gorąca cherbata, cukier i łyżeczka. Sam wziął do ręki swoją kawę. -A co mam ci opowiadać?

Oczywiście o tym, co robiłeś jak mnie nie było.- Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. Podniosłam swój kubek i upiłam trochę herbaty.- No to co takiego robiłeś?- Zapytałam.

Zamyślił się robiąc ,,mądrą minę'' -Próbowałem podrywać wszystkie istotki płci żeńskiej...- Powiedział udając, że to co mówi jest najpoważniejszą rzeczą na świecie.

Pokiwałam głową z uznaniem.- I co? Znalazłeś jakąś dziewczynę, która by się dała poderwać?- Zapytałam wesoło, dmuchając na herbatę, bo gorąca była.

-Nie, bo żadna nie była ładniejsza od ciebie- powiedział i zaśmiał się szczekliwie.

Uniosłam brwi.- Wow. Myślałam że wyrwałeś wszystkie laski z Nowego Jorku i zrobiłeś w domu imprezę... No, nie spodziewałam się tego, że taki grzeczny byłeś...- Uśmiechnęłam się szelmowsko.

-Widzisz jak na mnie działasz?- powiedział ze śmiechem. Spojrzał na nią z serduszkami w oczach.

Taaaaa... Dziwne to.- Podsumowałam. Ja pewnie bym zrobiła imprezę... Uśmiechnęłam się do niego.- A właśnie- nie wiesz gdzie wszystkich wywiało? Nie spotkałam w NY żadnego wampira od mojego przyjazdu...- Westchnęłam.

-Mmm...- zamyślił się. -Nie bardzo wiem, może mają jakieś ważne sprawy na głowie?- zastanowił się głośno. Wnet zaśmiał sie i zajął mózg czymś innym. -A teraz opowiadaj, gdzie byłaś, c robiłaś, z kim i dlaczego!- zaszczebiotał jej do ucha głosem nachalnej, ciekawskiej sąsiadki.

Uniosłam brwi.- Musiałam pomóc moim... kolegom.- Stwierdziłam cicho. Znając życie Van nie będzie się dopytywał o co chodzi i chwała bogu za to, bo się jeszcze obrazi.- A! I już nie musimy się martwić o tego wampira który wpadł kiedyś do twojego domu.- Uśmiechnęłam się lekko.

- Dlaczego?- spytał zaciekawiony. Szczerze powiedziawszy on się o niego nie martwił ani-ani, ale ciekawość wzieła góre.

Aaaaaa bo się okazało że znam tego wampira. I w ogóle już wszystko jest okey.- Uśmiechnęłam się i upiłam trochę herbaty. Potem odłożyłam kubek na stolik i przytuliłam się do Vana.

-Czyli wycieczka się udała.- powiedział zadowolony udając, że nie widzi siniora na jej ręce.

Taaaaak, udała się.- O matko, jak ja go lubiłam za to nie pytanie się o nic. Ale kiedy spojrzałam na rękę natychmiast naciągnęłam na nią sweter. Oparłam głowę na jego ramieniu i przymknęłam oczy.

Zmierzwił jej włosy i chwytając ją lekko za brodę spojrzał w jej w oczy. Były piękne jak zawsze z niebieskim odcieniem błękitu. -Kocham Cię.-powiedział zamyślony.

Odruchowo wyszczerzyłam się.- Wiem. Ja ciebie też.- Odparłam tylko, nie mogąc oderwać od niego wzroku.- O czym myślisz?- Spytałam cicho.