Dom Mirabelle Dulaine

krótko opisz

Do dom wchodzi się po trzech schodach, dookoła budynku rosną średniej wielkości czerwone róże. Drzwi są dębowe, a na ich łuku wygrawerowane są słowa:

" I to zwątpienie, co szepcze do ucha:
Że jednym tylko lekarstwem na męki
Jest dobrowolne samobójstwo ducha. "

Wchodząc, na prawo jest kuchnia, potem przejście do salonu w kolorze brązowym z dużą sofą i dwoma fotelami. Przy ścianie stoją trzy ogromne regały na książki. Wszystkie oczywiście o Egipcie. Dalej korytarz prowadzi nas do jej sypialni, tam króluje intensywny błękit i zachłanna biel. Obok wielkiego łóżka z baldachimem stoi stoliczek nocny, na którym znowuż stoją zawsze świeże róże z ogrodu. Na przeciwko jest łazienka- toaleta, wielkie lustro, masa kosmetyków, prysznic z hydromasażem. Podłoga wyłożona jest kafelkami, natomiast w innych pomieszczeniach wypełniona po same brzegi
pięknymi, w kolorze złota dywanami. W każdym pokoju znajdują się kopie obrazów z muzeum w Luwrze i Wielkiej Brytanii. Z tyłu domu jest taras, huśtawka ogrodowa, różnorodne rośliny, ogromne wazony, wyzłacane egipską symboliką.
Jednym słowem: Egipt przeniesiony do NJ.

Weszła do domu po udanym i obfitym polowaniu. Poszła pod prysznic, następnie założyła czyste ubranie. Wzięła nowo-zakupioną książkę o starożytnych władcach Egiptu i zaczęła czytać. Przypomniała sobie o butelce krwii w lodówce. Otwarła ją i nalała do kieliszka na wino. Postawiła na stoliku obok sofy i pogrążyła się w dalszym czytaniu.

Przechadzając się po okolicy, zaszła na East Village. Zobaczyła nowy dom i postanowiła odwiedzić nowego przybysza.
Zadzwoniła na dzwonek, potem rozglądając się dookoła. Jej uwagę przyciągały napisy na drzwiach. Bardzo pięknie wygrawerowane.

Pobiegła do drzwi i z radością je otworzyła. Ujrzała średniej wielkości dziewczynkę, nie wampira jak się spodziewała.
- Nie lubię ciasteczek, jesli je sprzedajesz. Nie kupię żadnych.- oznajmiła twardo.

Zdziwiła się i zmarszczyła czoło.
- Nie mam żadnych ciasteczek. Przechadzałam się i zobaczyłam twój dom... Jest bardzo ładny. Chciałam sprawdzić, kto się tu wprowadził. Zwykła ciekawość dziecka-wampira.- uśmiechnęła się i podała jej rękę.- Jestem Renesmee Cullen.

Wzdrygnęła się i oparła o próg drzwii.
- Dziecko-wampir? Niemożliwe. Pokaz mi jakiś dowód. - zaproponowała śmiało.

- Co?! Jest Pani bardzo niegrzeczna. Jak może w ogóle tak mówić?! Jestem pół wampirem, pół człowiekiem. Do widzenia!- stwierdziła i pobiegła w wampirzym stylu na ulicę. Nie zauważyła nadjeżdżającego samochodu i uderzyła w niego z ogromną siłą. Potem zemdlała.

Machnęła ręką i już miała wchodzić do domu, gdy usłyszała pisk samochodu i krzyk dziewczynki, którą spotkała przed chwilą.
- Renesmee! - ryknęła z przerażenia i troski. Podiegła do wampirzycy i uniosła ją na rękach,poczym szybko pobiegła z nią do szpitala.

Wzięła grubą książkę z regału i usiadła na sofie w salonie. Zaczęła spokojnie i w ciszy czytać o swoim ulubionym Egipcie.
Jednak po godzinie, zaczynało to ją irytować i ubrała płaszcz, po czym wyszła z domu, kierując się do Central parku.