Polowania... Każdy musi coś jeść...

Jak w temacie...

Cornelia biegla pomiedzy drzewami, nie myslac o niczym... przez dlugie lata byla czlonkiem sfory, nauczylo ja to wielu rzeczy, ale najwazniejsza z nich bylo czyszczenie umyslu. Jako jedyna dziwczyna w sforze, miala wiele sekretow i to wlasnie one sklonily ja do "zamykania mysli wewnatrz wlasnej glowy". Te umiejetnosc rozwinela do perfekcji.
Biegla wiec wsrod drzew czujac na sobie lekki powiew wiatru, slyszac wokol siebie szelest lisci oraz spiew ptakow. Jako wilk czula sie o wiele swobodniej niz jako czlowiek.

Wbiegłam w najciemniejszą cześć parku. Rozejrzałam się zwracając uwagę na najmniejsze szczegóły, nagle pojawił się za mną on.. Odwróciłam się i od razu dostałam w twarz:
-Witaj Camille-chłopak pochylił się , żeby mnie pocałować.
-czego chcesz ?! -krzyknęłam i odepchnęłam od siebie Davida.
-Czego chcę ? Twojej zguby kotku.. -uśmiechnął się ironicznie. -nie ładnie uciekać od sfory.. Sfora jest jak rodzina.. a przecież Camille twoja familia rodzona już dawno odeszła.. -wybuchnął śmiechem.
-jak śmiesz skurwielu ! -warknęłam i rzuciłam się na niego. W kilka sekund oboje przemieniliśmy się w wilki.

*Zabiję ciebie i tego twojego chłoptasia.. Kochanie , przecież to mnie zawsze kochałaś ! MNIE ! *- David uderzył mnie łapą w pysk.
*Nie rób mu nic... zabij mnie ! Jego zostaw w spokoju ! *-powiedziałam błagalnym tonem. Wiedziałam , że nikt dotychczas nie wygrał walki z Davidem i zdawałam sobie sprawę , że Sastre też tego nie dokona
*masz rację .. tylko ciebie zawsze kochałam *-skłamałam i spuściłam wzrok.
Chłopak przyjął z powrotem ludzką postać , mnie również kazał to zrobić. Dał mi swój długi płaszcz , żebym okryła się nim.
-Masz ! -rzucił mi w twarz telefon komórkowy -zadzwoń do niego i powiedz mu to co ci powiem suko !-znowu dostałam w twarz. Otworzyłam posłusznie klapkę telefonu i wystukałam numer Sastre.
-Sastre, spotkałam miłość mojego życia. Tylko jego...kocham. Nie szukaj mnie. Nigdy nic nas nie łączyło... -rozłączyłam się.
David pogłaskał mnie po włosach.
-grzeczna dziewczynka-uśmiechnął się szeroko. Zdjął ze mnie płaszcz i zaczął obmacywać. Musiałam to znieść. Za bardzo kochałam Sastre. Nie chciałam , żeby coś mu się stało.

Zobaczyłem jego i ja,łzy mi pociekły:
* Skoro go kochasz* pomyślałem i uciekłem wyjąc przeraźliwie, tak że oni zatkali sobie uszy.... biegłem biegłem biegłem.....

*Sastre ... wybacz...za bardzo cię kocham.. *-na moich policzkach pojawiły się łzy. David wrzucił mnie do samochodu i jeszcze raz dał mi po twarzy. Nie sprawiało mi to już bólu. Bardziej bolało mnie to co kiedyś umarło, ale Sastre na powrót to ożywił-serce, które znów stało się zimne i twarde.

zawróciłem, zacząłem myśleć racjonalnie:
* Ona mnie kochałą, te wszystkie słowa, to nie były jakieś tam gadania tylk miłość. nie dam jej odejść coś by nie wiem co*
Furia mnie ogarnełą, teraz zawyłem z gniewu, pobiegłem w tam to miejsce gdzie przed chwilą stali on i Camille, łzy mi już nie płyneły.Nie było ich rozglądnąłem się, zobaczyłem że on uderzył w twarz Camille, w 4 susach byłem koło niego , warkłem na niego i rzuciłem o najbliższe drzewo.
* ładna mi miłość* pomyślałem iromicznie i warczałem gotowy do ataku, w oczach płonełą nienawiść.

David wpadł w ogromną furię. Zamienił się w wilka.
(No cóż , prawdę mówiąc nie wyglądał już tak groźnie jak szybciej.)
Szybko podbiegł w stronę Sastre i mocno ugryzł go w łapę.
*Sastre...proszę..*-modliłam się w duchu , żeby nic mu się nie stało .

Warkłem wściekły, oderwałem go od swojej łapy i zmiarżdzyłem mu szczęke, oraz jedną złap
*To za Camille* pomyślałem wsciekły i ugryzłem go w bark blisko tętnicy, żeby zobaczył że nie żartuje, potem wbiłem go w ziemię.Jeszcze nigdy nie zrobiłem żadnemu Wilkołakowi krzywdy, Aż do dzisiaj to tej chwili, pragnąłem żeby cierpiał ze mną.

David wiedząc , że nie ma żadnych szans wyrzucił mnie z samochodu i z piskiem opon odjechał. Podniosłam się z ziemi i popatrzyłam tępo na "Sastre" .
-przepraszam-jęknęłam łamiącym się głosem.

klęknąłem przy niej podniosłem ją:
* Nic nie szkodzi, to ja przepraszam idota ze mnie ze uwierzyłem ci* - patrzyłem jej w oczy z troska,

Wywęszyłam jego trop. Cały czas przed oczami widziałam szramę Erica. Ukryłam się w krzakach. Zauważyłam jego i Camille. Widziałam, że dalej jest w postaci tej bestii. Westchnęłam, ale byłam szczęśliwa- oboje byli cali i zdrowi. Uśmiechnęłam się i po cichu wróciłam do domu.

-Kocham cię
wyznałam szczerze i wtuliłam się w niego z całych sił .Byłam bezpieczna i szczęśliwa.

Po tych słowach, zacząłem zmieniać sie w człowieka na powrót_ Camille dlaczego mi nie powiedziałaś o tym??- spytałem czule ją obejmując- ten drań powinien był tutaj zginąć.

-nie sądziłam , że to aż tak ważne -położyłam głowę na jego ramieniu.

Camille ktoś chce ciebie porwać, cbije cię, maca i....- uwałem- to jest ważne- powiedizałem dobitnie.

-zdążyłam się przyzwyczaić przez te 237 lat.. -wspomnienia wróciły, a po moim policzku spłynęła łza. Szybko ją starłam
-no,ale to nie ważne. Ważne jest to, że jestes teraz ze mną -spróbowałam to powiedzieć nieco weselej.

Przepraszam że zwoatpiłem w twoja miłość a teraz chodź do domu Kate musi sie w coś ubrać- powiedizałem zatroskany.

NY było poćwiartowane, wilkołaki rozdzielone. W ogóle nie trzymały się razem. Nic dziwnego, że nie były groźnym wrogiem dla wampirów. Nie wzbudzały w nich szacunku czy choćby postrachu. Były wszak silniejsze od wampirów, po przemianie. Ale nie potrafiły walczyć. Brakowało im przywódcy. Brakowało jego. Znowu musiał robić wszystko sam... Sytuacja sprzed lat nie mogła się powtórzyć. Wilkołaki muszą się zjednoczyć.
Zrzucił z siebie czarny płaszcz i wygiął twarz do nieba, przemieniając się.
Przykucnął pośrodku czarnego chodnika, czekając na grupkę zbliżających się w jego stronę pijanych mężczyzn... Jego błękitne oczy błysnęły złowrogo w słabym świetle pobliskiej latarni.