Piaszczysta Plaża

Piaszczysty kawałek plaży, gdzie bardzo często można spotkać ludzi podziwiających fale i wsłuchujących się w szum wody, ale też i tych biegających wzdłuż linii brzegowej.

Usiadłam na jednym z większych kamieni i zamyśliłam się. *Wróciłam do Santiago, a ten mnie tak traktuje... To przekrasza wszelkie pojęcie...* Westhcnęłam i przyglądając się wzburzonym falom, zsunęłm się na piach, tak że opierałam się o kamień. *Napiszę do niego. Może przyjdzie jak już skończy... Pracę w biurze...* Wyciągnęłam telefon i zaczęłam wystukiwać na klawiaturze wiadomość.

"Santiago, jestem na plaży. Jak będzie Ci się chciało, i oczywiście jak będziesz mógł... To przyjdź. Czekam. H. <3"

Usiadłem na jednym z większych kamieni i czekałem na Ignis , w palcach przewracając kwiat.




Po godzinie czekania zrezygnowałem . Czekałem , ale Ignis się nie zjawiła. Położyłem białą różę na kamieniu i z podłym chumorem wróciłem do domu.

*Usiadłam na brzegu i patrząc w niego rozmyślała nad wszystkim co ją ostatnio spotkało. Nigdy nie miała takiego mętliku w głowie. Nigdy nie czuął się tak jak dzisiaj. Nigdy? No prawie..*

Wróciłem do NY bardzo odmieniony. Już nie byłem tym emo chłopcem, tylko dojrzałym, eleganckim mężczyzną. Emily nie było, co sprawiło, że czułem się bardzo samotny. Wyszedłem z domu pospacerować, a nogi zaprowadziły mnie tu, na plażę. Kiedy przechadzanie się wzdłóż brzegu mnie znużyło, przysiadłem na jakiejś kłodzie wyrzuconej brzez wodę.

Przyszłam na plażę pospacerować. Zdjęłam trampki oraz bluzę. Zaczęłam przechadzać się brzegiem morza.

Zupełnie niespodziewanie w oddali ujrzałem niewielką, pomarańczową plamę. Zaintrygowała mnie ona, więc spokojnie czekałem, aż właściciel/ka ukaże mi się cał/y/a. Po krótkim czasie sylwetka postaci się znacznie powiększyła, i już wiedziałem, że mam do czynienia z piękną wampirzycą. Z olśniewająco piękną. Ale przecież nie mogłem tak o sobie wstać, podejść do niej i przywitać się. To byłoby nader dziwne. Siedziałem więc nadla spokojnie, czekając na to co się miało wydarzyć.

Nagle w oddali ujrzałam postać , która siedziała na kłodzie dawniej wyrzuconą na brzeg przez morze. Zauważyłam , że ową postacią był bardzo przystojny mężczyzna. Od razu wyczułam , że jest to wampir. Szybko , prawie niezauważalnie poprawiłam ręką włosy, tak żeby ruda czupryna wydała się bardziej atrakcyjna. Podeszłam do chłopaka -Cześć! -przywitałam się. -można ? -wskazałam na puste miejsce obok nieznajomego, jednocześnie posyłając mu szeroki uśmiech.

Podniosłem się zwinnym ruchem i odwzajemniłem uśmiech dziewczyny. Podałem jej rękę i przedstawiłem się siląc się na swój szkocki akcent (bo powoli się już odzwyczaiłem od niego, przyzwyczając się do nowojorskiego akcentu). -Matthew LaPusch- Uśmiechnąłem się szerzej i przechyliłem głowę przyglądając się dziewczynie.-Jasne, usiądź proszę.

Gdy fale wyrzuciły mnie na brzeg wybudziłem się ze snu. Leżąc na plecach otwieram oczy i pierwsze co widzę to gwiazdy,była noc a księżyc będąc w pełni bije oślepiającym blaskiem rozjaśniając mrok . Spoglądam na siebie i widzę obraz nędzy i rozpaczy, zakrwiona pokiereszowana koszula odsłaniała ranę wielkości kciuka. Zapewne przeszła na wylot uszkadzając nerkę i śledzionę *myślę sobie*. Patrze niżej Dżinsy też nie są w najlepszym stanie widać cięte rany po pazurach i ostrym narzędziu to samo na lewym przedramieniu. Nagle przeszywa mnie ostry ból, swoje epicentrum ma w prawej łydce, rozchodząc się po kręgosłupie i docierając do mózgu zdążył wygiąć moje ciało niczym łuk triumfalny...tracę przytomność... budzi mnie jakiś zabłąkany ptak przelatujący mi nad głową... dysze... jestem zmęczony... ale nie zapomniałem o bólu. Z trudem opieram się na lewym łokciu i przejeżdżam dłonią po łydce nagle palcami wyczuwam mały ostry przedmiot wbity w moje ciało, szybko go wyciągam,ale nie obeszło się bez krwi mały strumień popłyną ku ziemi, nie miałem czasu na tamowanie krwawienia moją całą uwagę przyciągnął ten mały przedmiot przybliżam rękę otwieram dłoń i zamieram... moim oczom ukazuje się grot wypełniony zieloną fluorescyjną mazią, nie wierze.... biorę wdech zimnej morskiej bryzy i w tym czasie dostaje flashbacki obrazy nie są wyraźnie ale wystarczające abym sobie przypomniał....Spanikowałem... adrenalina zawładneła nad ciałem... WSTAŁEM nie czuje bólu, kulejąc i tamując ranę w brzuchu pokierowałam się w las z myślą *Musze znaleźć nowe schronienie, Musze wyleczyć rany, a co jeśli mnie odnajdą ? MILCZ GŁUPKU!!!!* walcząc ze samym sobą zagłębiałem się w Mroku ...