Sixth Avenue

Żartujesz sobie ze mnie, prawda?- Powiedziałam zdziwiona. Byłam pewna że to żart, choć Van był przekonujący, a jego emocje mówiły coś innego.

-Nie, to nie żart.- powiedział cicho.

Moje serce jakby nagle chciało wyrwać się z piersi, choć nie biło już ponad 40 lat.- Ale jak to możliwe? Wilkołak wpoił sobie wampirzyce?- Pytałam z niedowierzaniem lekko oszołomiona. Chyba jeszcze nie do końca do mnie dotarło to, co mi powiedział.

-Mówiłem, że to problematyczne.- odpowiedział. Patrzył na nią oczekując jakieś reakcji oprócz niedowierzania.

Zatrzymałam się i spojrzałam mu w oczy. Uśmiechnęłam się lekko.- To bardzo problematyczne. Nie wiedziałam że aż tak...- Tylko tyle udało mi się z siebie wydusić.

-Zszokowana?- zapytał z lekkim uśmiechem. Nierzadko widuje się taki widok...

Ehm.- Kiwnęłam głową.- Jak zamknęłabym oczy to znaczy że mdleję i mnie złap.- Odparłam z uśmiechem.

-Oczywiście.- powiedział -Zawsze mogę zniknąć z twojego życia...

Nie.- Od razu zaprzeczyłam.- Po prostu nie wiem co o tym myśleć. Musisz mi dać trochę czasu na przemyślenie tego wszystkiego.- Westchnęłam. W takiej sytuacji jeszcze nie byłam.- Naprawdę nie myślałam że to aż tak problematyczne...

-Zostawić Cię samą?- zapytał patrząc na nią.

Nie, nie musisz.- Powiedziałam zamyślona. Westchnęłam cicho.

Zamyślił się. Uniósł głowę wpatrując się w niebo. Że też jego musiało to spotkać..

Van...- Zaczęłam.- Ale co ja mam zrobić?- Jęknęłam cicho. Byłam zupełnie zagubiona. Teraz przydałaby się rada jakiegoś wampira.

-Co uważasz. odpowiedział -Zawsze możesz powiedzieć: Zostańmy przyjaciółmi.

Aaale ja nie chcę.- Odparłam cicho, patrząc na czubki butów.

-To nie mów.- powiedział patrząc na nią -Rób, co uważasz za słuszne.

Ale co innego uważam za słuszne, a czego innego chcę.- Jęknęłam po raz kolejny.

-A czego chcesz?- zapytał wpatrując się w nią.

Spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się szelmowsko.- Chcę zrobić coś takiego...- Objęłam jedną ręką jego szyję i delikatnie go pocałowałam. Oderwałam wargi od jego ust.- Ale nie uważam tego za słuszne.- Przyznałam.

Objął ją za szyje i odwzajemnił pocałunek. -Tak, to nie jest słuszne... - powiedział cicho -Ale kogo to obchodzi?

Żeby dosięgnąć jego ust musiałam stać na palcach. Przymknęłam oczy. Gdyby nie to, że nasze rasy się nienawidziły byłoby tak cudownie jak jeszcze nigdy.- Naprawdę chcemy działać we dwójkę przeciwko całemu światu?- Zapytałam, wpatrując się w jego oczy.

-Naprawdę, czy ty chcesz?- zapytał schylił się ku niej i uśmiechnął się do jej błękitnych oczu.

W odpowiedzi przytuliłam się do niego mocno, zamykając oczy. Napływ myśli mnie przerażał, wiedziałam że to będzie bardzo trudne, ale z drugiej strony chciałam być tylko szczęśliwa.

Objął ją mocniej ramieniem, jakby nie chciał jej wypuścić. Jej, swojego skarbu. Czuł, że serce bije mu jak oszalałe, oszalałe ze szczęścia. Przymknął oczy, chcąc chociarz raz odczytać jej myśli. zamruczał jej do ucha -O Czym myślisz?

O wszystkim i to mnie chyba przerasta.- Nie chciałam go puścić. Nie teraz. Chciałam dalej czuć to ciepło bijące od niego.- O tym co będzie dalej.- Sprecyzowałam trochę.

-Nic nie będzie, będę ja... -odpowiedział cicho.

Będziesz ty i to mnie bardzo cieszy, ale co jak jednak nasi znajomi nam tego nie wybaczą? Powinniśmy się nienawidzić a nie kochać. Nie zdziwiłabym się jak jakiś dziwny wampir albo wilkołak chciałby nas zabić. To wszystko nie jest takie proste jak się wydaje. Ale na razie chcę o tym wszystkim zapomnieć. Pomartwię się później.- Powiedziałam cicho i pocałowałam go w policzek. Przechodzący obok nas ludzie dziwnie się na nas patrzyli.

Uśmiechnął się do niej. -Kocham Cię malutka.- powiedział uśmiechając się.

Ja też cię kocham.- Ścisnęłam go jeszcze raz, a potem puściłam. Zaśmiałam się.- Ale dlaczego malutka?- Zapytałam z wyrzutem. Dalej byłam trochę w szoku i byłam pewna że szybko z tego nie wyjdę.

Wyprostował się i spojrzał na nią ,,z góry''. -Teraz czujesz różnice?- zapytał z uśmiechem.

Westchnęłam.- No dobra, dobra...- Powiedziałam, patrząc w górę.- Może i jesteś wyższy.- Pokazałam mu język.

Poczochrał ją po głowie z łobuzerskim uśmiechem.

Uśmiechnęłam się.- Ale jak zrobię tak to jest bardzo dobrze.- Stwierdziłam, stając na palcach. I tak nie sięgałam mu wysoko, ale wystarczyło że on się troszkę schylił i już byłam jego wzrostu.- Van... A co jak jednak stwierdzimy że nie chcemy być ze sobą? Tak po prostu zostaniemy przyjaciółmi? Wiesz, nie chodzi o mnie, ale o ciebie. Dobrze wiesz że ja na pewno nie zostanę żoną, nie dam ci gromadki dzieci i w ogóle mam cholernie dużo wad.- Powiedziałam cicho.

-Zawsze możemy zostać przyjaciółmi. - potwierdził -Nie musisz nikim zostawać, jak nie chcesz.

Uśmiechnęłam się lekko.- To dobrze. Nie chcę żebyś wymagał ode mnie rzeczy, której dla ciebie nie zrobię.- Stwierdziłam cicho, patrząc na czubki butów.

-Nie będę.- zgodził się z nią. Przechodzący ludzie mieli ciekawe reakcje na nas. Małe dzieciaki stawały z rozdziawionymi buziami i oczami, nastolatki przechodziły z serduszkami w oczach, młode mamy starały się nie zwracać na to uwagi, a ,,mohery'' wręcz biegły, żeby na to nie patrzeć.
Uśmiechnął się do niej.

Zaśmiałam się.- Hmm.. To co, idziemy gdzieś nie narażając staruszek na złamanie nogi przez ten bieg, czy spacerujemy dalej?- Zapytałam, choć teraz myślami byłam daleko.

-Możemy gdzieś iść. Gdzie masz ochotę?- zapytał lekko rozglądając się. W szaleńczym pędzie minęła go jakaś babuleńka.

Westchnęłam widząc tą staruszkę.- Mi to obojętne. Powiedz wreszcie gdzie ty chciałbyś iść.- Uśmiechnęłam się.

-To może do... Ronnie Scott's jazz club- zaproponował lekko wzdychając. Babcie nie potrafią zachować godności...

Okey, może być.- Nie odrywając wzroku od jego twarzy złapałam go za rękę. Poszliśmy powoli w stronę klubu.