Cmentarz Manhattan

Typowy amerykański cmentarz- duże pole z równiutko przystrzyżoną trawką i niziutkimi białymi nagrobkami. Zamykany na noc, więc trudno się tam dostac po 22.

Przeszła przez żelazne wrota cmentarza. Nie była tu od 3 lat, a jednak od razu wypatrzyła miejsce do którego zmierzała. Ok 500 jardów od bramy, zaraz za karłowatą wierzbą, pośród milinów białych nagrobków, stały dwa identyczne, troche zaniedbane, na których widniało to samo nazwisko: "Cromwell".
Usiadła na ziemi, pomiedzy dwojgiem ukochanych "ludzi" i zwiesiła głowę.
"Przepraszam, że tak długo mnie nie było".
U podnóża każdego z nich położyła czerwone lilie.

weszłam na zmentarz z zakupami i siadłam na ławeczce, patrzyłam w niebo....

Wszedłem na cmentarz i rozejrzałem się po nim. Ujrzałem , że na ławce siedzi Amy:
-Cześć-powiedziałem wesoło siadając obok niej.

podskoczyłam przestraszona:
Ja ciebie nie znam, kim jesteś??- spytałam przerażona...

-Amy co jest ?! -przestraszyłęm się - jaja sobie ze mnie robisz, czy co ?!-wstałem i podszedłem do niej.

siadłam na trawie torby położźyłam przed sobą:
Zostałam skrzywdzona jakież 2 dni temu tutaj w NY...nie wiem od kiedy tutaj jestem, wiem tylko co było przed NY i teraz ....- powiediząłma , głowę spóściłam , łzy mi pociekły- spotkałam Alice i Curaię to takie miłe wampirzyce....

Usiadłem obok niej:
-co się stało ? -ująłem jej dłoń.

wiem tylko że mi było źle, poszłam do baru spiłam się, potem wyszłam i zostałam zgwałcona..- ostatnie słowo wyszeptałam......

Wewnątrz mnie zawrzało. Wpadłem w jakąś furię
-kto ci to zrobił ?!-warknąłem. Wstałem i czekałem na odpowiedź Amy.

nikt wstałam , sama ich znajde,- powiedizałam powoli, ale bałam sie tego wampira- czy ty mnie znasz??- spytałam cichutko przestraszona....

-czy cię znam ?!... ty się we mnie... -urwałem w pół zdania.
Westchnąłem i podszedłem do niej
-przepraszam-nachyliłem się ku jej szyji i stopniowo zjeżdżałem w dół. Gdy zapoznałem się z zapachem tych którzy jej to zrobili pobiegłem w stronę ulicy.

chwyciłam torby podbiegłam do niego , stanełam przed nim:
NIE, to moja vendetta nie twoja, to ja chcę zemsty ty nie masz z tym nic wspólnego..- zatrzymałam go reką.....

-poczekaj tu -warknąłem. Pobiegłem dalej.

Czekałam ładnych pare godzin na wampira w końcu wkurwiona , wzieła i wróciła do Alice mieszkania...... Postanowiła wymazać z pamięci tego wampira.......Nawet jeśli coś było to nie pamietała.........była tak zła że nie zauważyła kiedy zaczeła lecieć...

Weszla na cmentarz. Rozejrzala sie dookola. Czula sie tutaj nie swojo, wiec czym predzej stad wyszla.

Wylądowałam koło ławki na której kiedyś siedziałam, siadłam na nią, zaczełam rozmyślać.

Wszedłem na cmentarz. Nie wiem dlaczego , ale bardzo spodobało mi się to miejsce. Spacerując pomiędzy nagrobkami zauważyłem , że nie opodal na ławce siedzi Amy:
-Hej-podszedłem bliżej i zająłem miejsce obok niej.

popatrzyłam na niego nieufnie:
Hej - wstałam- jak się nazywasz??- spytałam bez ceregieli.

-Amy.. to ja-Nick -wstałem i pocałowałem ją w policzek.

odleciałam od niego- Przestań Nick, jak możesz mnie całowac.... przecież mnie nie chcesz- te słowa wróciły mi pamięć wszystko co sie stało wróciło,nawet sam gwałt, oraz słowa Augusta - To dlatego, to dlatego.

-Amy, to nie tak... -podszedłem do niej i odgarnąłem z jej twarzy kosmyk włosów
-ostatnio dużo myślałem, o mnie , o tobie , o nas -uśmiechnąłem się. Przybliżyłem swoją twarz do jej twarzy i lekko pocałowałem. Czekałem co ona zrobi.

odeszłam- Nick ja ci wyznałam miłość a ty myślałeś że żartuje, potem wyszłam z domu twojego domu poszłam i się upiłam zostałam zgwałcona na polecenie mojego mistrza, tylko dlatego że wyznałam ci miłość. Teraz to ja nie wiem nic nie wiem- siadłam na trawie, schowałam głowę miedzy nogi.
*To dlatego August kazał mnie zgwałcić* pomyślałam i łza krawa łza popłyneła mi po policzku.

-rozumiem... będziesz bezpieczniejsza z dala ode mnie. Przepraszam -podszedłem do niej i pocałowałem ją we włosy. Odszedłem zły nie na Amy, tylko na siebie
*[i]Jak mogłem być takim głupkiem?! [/b]*-spytałem sam siebie.

Wstałam , podbiegłam do niego i przytuliłam się - I tak nie bedę bezpieczna, August wie gdzie mieszkasz ,a ja nie chcę istnieć bez ciebie- mówiłam to i wznosiłam się nad ziemie razem z nim- Kocham ciebie to wiem.

-Amy , co robisz?!-rozplotłem jej dłonie, które oplatały mnie w pasie i zeskoczyłem na ziemię. -nie martw się o mnie. Poradzę sobie-uśmiechnąłem się lekko.
-tak będzie lepiej, uwierz mi.... -mówiąc to wyszedłem z cmentarza.

* Teraz też to wiem* pomyślałam smutno, łza zpłyneła mi po policzku, poleciałam do kanałów.

Weszla na teren cmentarza i usiadla pod drzewem.

Błądziłem samotnie po przeludnionych ulicach miasta. Chodź ludzi było wokół mnie pełno, ja byłem sam, pusty w środku.
Moją uwagę zwróciło miejsce, w którym nie było nikogo - cmentarz.
Uchyliłem skrzypiącą bramę i wszedłem na teren należący do zmarłych, część z nich pewnie zginęła z rąk takich jak ja... potworów...
Stanąłem dokładnie pośrodku wielkiego sadu krzyży. Wszysko wokół mnie zdawało wirować. Upadłem na chłodną ziemię porośniętą wilgotną jaskrawozieloną trawą, Podniosłem się na rękach, plecami oparłem o jeden z pomników.
Ukryłem twarz w dłoniach.
Koniec.... to mój koniec... wypowiedziałem na głos myśli, które krążyły w mojej głowie nie dając mi spokoju.

elle myła juz najedzona wiec zyc nie umierac! siedziała na jakiejs gałezi patrzac czy nie idzie jakis cczłowiek!

Błądziłem samotnie po przeludnionych ulicach miasta. Chodź ludzi było wokół mnie pełno, ja byłem sam, pusty w środku.
Moją uwagę zwróciło miejsce, w którym nie było nikogo - cmentarz.
Uchyliłem skrzypiącą bramę i powoli, chwiejnie wszedłem na teren należący do zmarłych, część z nich pewnie zginęła z rąk takich jak ja... potworów...
Stanąłem bezsilnie dokładnie pośrodku wielkiego sadu krzyży. Wszysko wokół mnie zdawało wirować. Upadłem na chłodną ziemię porośniętą wilgotną jaskrawozieloną trawąjej kolor raził moje zmęczone oczy. Uniosłem się na rękach, po policzku spłynęła mi łza. Spróbowałem się podnieść, jednak jedyne co zdołałem osiągnąć to plecami dotrzeć do pobliskiego pomnika i oprzeć się o niego.
Ukryłem twarz w dłoniach.
Ta scena była niczym deja vu. Jakbym już tu był, jakby to wszystko się już działo.
Jednak tym razem moje myśli błądziły wokół słów Di... "Kocham cię"... Jesteś pijany... usłyszałeś to co chciałeś usłyszeć... zrób to co zaplanowałeś... choć raz zrób to co powinieneś. podpowiadał głos. Przedtem nie miał żadnej opozycji... teraz jednak pojawił się ten drugi miękki... łagodny... Ale jeśli to prawda... jeśli to wszystko była prawda... czy to co planowałeś jest słuszne...
Kilka łez pociekło mi po policzku. Musisz wytrzeźwieć... musisz myśleć trzeźwo... logicznie... MUSISZ.
Przmknąłem powieki i czekałem... czekałem....

wylądowałam nieopodal na drzewie, łzy które zobaczyłam spowodowałe że poczułam się strasznie, zeskoczyłam z drzewa, podeszłam do Santiago, żaczełam go głaskać po kapturze, to co on przeżywąłm nie mogłam czuć, ale miałam nadzieję że przynajmniej on nie potraktuje mnie jak jakiegoś dodatku do obrazka jak to było z Nickiem. Tylko jak kumpla, ze wreszcie się otworzy.spokojnie gładziłam jego kaptur.... nawet jeśli cos planował to ja mu nie pozwoliłabym na to...

Moje umiejętności wysiadły... nie wyczułem nawet, że ktoś się zbliża. Dopiero czyjś dotyk, który poczułem przez kaptur uświadomił mi, że nie jestem sam. Podniosłem wzrok.
Amy... prosiłem...powiedziałem bezsilnie ocierając łzy... Spróbowałem się podnieść, ale siła, która zaprowadziła mnie aż tu, gdzieś wyparowała... ulotniła się. Ledwo starczało mi sił by unieść dłoń do twarzy...
Nie chcę żeby ktoś mnie widział w taki stanie... wyszeptałem, niemal błagając ją o zrozumienie...

Santiago, traktuj mnie jak najlepszego kumpla - powiedziałam, ukuło mnie ze chciał być sam, chodź z drugiej strony kiedy mi było żle uciekałam do podziemi, ale ja to ja a on, z nim było naprawdę źle.- Santiago jestem tutaj bo chcę bo widzę.... nie musisz przede mną udawać... jak to robiłeś wcześniej..- powiedziłam, patrzac na jego twarz gdzie metlik z alkoholem i smutkiem się mieszał był niedozniesienia ale obiecałam sobie ze zostane przy nim bo traktowałam go jak kumpla ...to był najważniejszy powód.

Amy... wyszeptałem ponownie... teraz już resztką sił... zrozum... po moim policzku pociekła kolejna łza... Nienawidziłem siebie za to, że nie mogę tego powstrzymać... Że jest ktoś, kto widzi mnie w takim stanie...
Ponownie ukryłem twarz w dłoniach.

Rozumiem wiecej niż co sie zdaje - wyszeptałam, w tym momęcie raczej wygladałam jak matka która pociesza syna po przegranym meczu niż jak jakaś dziewczyna, ale ...- Santiago nie musisz mówić, po prostu wyrzuć to z ciebie..- odparłam jeszcze, usiadłam koło niego głaskałam jego włosy jak matka mi kiedy nie umiałam czegos albo kiedy miałam problem.... * cmentrz... idealne miejsce dla nas potworów* w myslach ironizowałam to gdzie się znajdujemy..

Nieodpowiedziałem stanowczo... Nie, chyba, że mi obiecasz, że później mnie zabijesz... powiedziałem uśmiechając się przez łzy... To chyba jednak nie był zbyt stosowny żart, zwłaszcza, że wcześniej, chciałem ją w ten sposób przekonać, by naprawdę pomogła mi ze sobą skończyć....

na żarty ci się zbiera..- powiedziałam, i blado się uśmiiechnełam - A co do zabicia, nawet siebie nie potrafiłam wiec tobie co najwyżej krzywde bym zrobiła- powiedziałam smutno, wyraz twarzy diametralnie się zmienił, nawet głos był przepełniony bólem... westchnęłam * Idiotko tutaj nie chodzi o ciebie* warknęłam do siebie w myślach, przyglądałam sie Santiago..

Spojrzałem na nią wyrozumiale. Popklepałem ją po ramieniu. Spokojnie... mi możesz powiedzieć...przy mnie nie musisz udawać... prawie zacytowałem jej słowa... Uśmiechnałem sie lekko.

Po tym jak stałam się...- urwałam- wampirem próbowałam wielkokrotnie samobójstwa, kołek, srebrne kule, podcinanie żył itp, efekt był taki że mój mistrz za kazdym razem stawał sie coraz gorszy, no i w konsekwencji kilka tygodni temu nasłała na mnie 6 facetów który- urwałam-.... ale tutaj nie chodzi o mnie..- dodałam..

Zmróżyłem oczy... wybacz, że przywołałem wspomnienia... nie chciałem Spróbowałem się podnieść. Tym razem się udało, ale gdyby nie pomnik... to... Myślisz, że dojdę w takim stanie do domu... spytałem z trudem utrzymując stojącą pozycję.

Nie no spoko teraz to mogę w miarę mówić o tym- powiedziałam spokojnie podniosłam się- dla twojego dobra i moze mojego też odprowadzę cię, bo nie wierże ze dojdziesz, w sumie moglibyśmy polecieć ale nie wiem jak tam z twoją głową??..

Polecieć?? spytałem unosząc brwi...

oj chwyć się mnie i nie marudź, zanim byśmy doszli to południe byłoby..- powiedziłam i uśmiechnełam się, zbliżyłam sie do Santiago- nie ugryze ani nie bede maca- powiedziłam z jeszcze wiekszym usmiechem..- no już..

Szkoda... odpowiedziałem robiąc zawiedzioną minę. Podkuśtykałem do niej. Ale, że co mam zrobić... w ogóle nie wiedziałem o co jej chodzi.