Dom Kate Thompson

Nie kłóć się ze mną! Skoro nie chcesz to jutro będziesz czekał na mnie w domu.- powiedziałam spokojnie. Kiedy będzie przy mnie Eric, nie dość że nie będę mogła się skupić, to jeszcze nie wierzyłam mu że nie ruszy się z miejsca, kiedy coś pójdzie nie tak. Westchnęłam.- Nie kotku, mam więcej siły, ale chyba nie mam po co ci tego pokazywać.- uśmiechnęłam się i położyłam obok niego.

Do do pewnych rzeczy potrzeba siłyi to dużo - powiedziałem i przygryzłem jej płatek- i tak pójde za toba nawet się nie kłuć Skarbie...- powiedziałem i wbiłem się w jej usta.

Ale ja mam bardzo dużo siły. Ale skoro mi nie wierzysz to trudno...- uśmiechnęłam się odrywając na chwilę swoje usta.- Kotku, jestem sprytniejsza niż myślisz. Jeśli nie zgadzasz się na moje warunki, nie pójdziesz za mną.- westchnęłam i popatrzyłam mu prosto w oczy.- Proszę cię, nie utrudniaj.

Kochanie to ty utrudniasz- powiedziałem i pocałowałem ją po dekolcie- Siły no wiesz nie zauważyłem- moja ręka pojechałam pod jej sukienke- nie zauważyłem- powturzyłem i wbiłem sie w jej wargi, całowałem je namiętnie gorąco i bez żadnych ograniczeń, chciałem skonczyć ten temat...

Później i tak o tym porozmawiamy...- mruknęłam i odwzajemniłam jego pocałunek. Wplotłam dłoń w jego włosy.

* Nie sądzę* pomyślałem ,zdjąłem jej delikatnie sukienkę, pocałowałem każde żebro, przepraszając za brutalność, rękami dotykałem jej nóg i ramion- Jesteś cudowna-zamruczałem jej do ucha.

Uśmiechałam się.- Wiem...- powiedziałam cicho. Pocałowałam jego gorące usta. Żebra bolały jak cholera, skrzywiłam się lekko, ale starałam się to ukryć.

okey przestaje musisz wypocząć- powiedziałem gdy tylko wyczułem ze się skrzywiła- przepraszam że jestem taki nachalny, ale mówiłaś że jest okey ty mała bestyjko..

Nieeee...- jęknęłam.- Nawet nie wiesz jak ja lubię, jak jesteś nachalny.- uśmiechnęłam się. "Cholerne żebra.."

ale musisz sie zregenerowac- powiedziałem i położyłem się obok niej, westchnąłem cichutko.- Przepraszam....

Westchnęłam.- No trudno... ale i tak nic mi nie jest.- powiedziałam powoli. Popatrzyłam w niebo. Zaczęłam myśleć o tym, co ma być jutro.

podniosłem sie na łokciach, jej głowę odwróciłem w swoją strone- Kocham cie!- powiedziałem, chciałem jej udowodnic to ale, wachalem się

Ja też cię kocham.- powiedziałam z uśmiechem na ustach. Pocałowałam go czule.

położyłem się ja położyłem delikatnie na sobie- Wiem - powiedziałem łobuzersko, byłem ostrożny i czuły, nie chciałem zeby, niepotrzebnie się męczyła...

Kotku nie traktuj mnie jak kalekę...- wyszeptałam mu do ucha. Pocałowałam namiętnie jego usta.

Spokojnie dzisiaj inaczej poszalejemy a nastepnym razem pokażesz co potrafisz- powiedziałem dysząc lekko, rekami dotykałem jej delikatnie, całowałem ją żarliwie,

Westchnęłam i pocałowałam jego usta. Wplotłam jedną dłoń w jego włosy.

Ty mi tutaj nie wzdychaj- wymruczałem jej, dysząc coraz głośniej, i pieszcząc jej ciało. moje pocałunki stały sie brutalne, na szyji zrobiłem jej z 10 malinek...

Westchnęłam teatralnie i uśmiechnęłam się. Zaczęłam cicho mruczeć. Pocałowałam go po raz kolejny, tym razem namiętniej. Czułam się szczęśliwa, spokojna, zapomniałam na chwilę o tym wszystkim co mnie czeka.

ale małpa z ciebie- powiedziałem rozbawiony,moje ręce na plecach przyciągneły ją mocno do siebie, brutalnie, zapomniałem że powinienem być delikatny.

Uśmiechałam się.- Nie musisz za nic mnie przepraszać.- powiedziałam spokojnie. Położyłam się obok niego- moje żebra chrupnęły po raz drugi, ale nie przejęłam się tym za bardzo. Położyłam głowę na jego torsie i popatrzyłam w niebo.

Alez musze przepraszać, musisz być w jak najlepszej formie- powiedziałem powoli się oddech wracał do normy- w przyszłości jedną z gwiazd nazwę twoim imieniem zobaczysz.

Uśmiechnęłam się.- Nie marudź, jutro będę w dobrej formie.- powiedziałam cicho.- Gwiazda o moim imieniu... Wiesz, myślę że jeśli wybierzemy ją teraz i nazwiemy ją naszymi imionami będzie jeszcze fajniej. A najlepsza będzie... ta!- pokazałam jedną z tysięcy gwiazd na całym niebie. Zamknęłam oczy. Byłam już zmęczona. Zasnęłam po paru minutach.

wstałem podniosłem ja delikatnie i zaniosłem do sypialni, połozyłem na łóżku i przkryłem kołderką, potem sam sie położyłem i zasnąłem.



Bałem się Jutra i tego co bedzie...............

Wstałam dość wcześnie. Nie mogłam już więcej spać. Męczyły mnie koszmary, nie mogłam przestać myśleć o tym, co mnie dzisiaj czeka. Poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic i ubrałam swój ulubiony dres. Oparłam się o futrynę drzwi do sypialni. Wpatrywałam się w Erica.

Przebudziłem się jak zwykle * Kate znikła* pomyślałem macając łóżko obok, ziewnąłem , podniosłem się na łokciach, powoli otwierałem oczy- Skarbie czy ty musisz tak wcześnie wstawać, łóżko nie gryzie, wręcz przeciwnie, jest miekie.- powiedziałem, puściłem jej oko i uśmiechnąłem się szelmowsko.

Uśmiechnęłam się do niego.- Przepraszam, jakoś nie mogłam spać dłużej... Męczyły mnie koszmary...- powiedziałam powoli. Podeszłam do niego i pocałowałam go w policzek.- A tobie jak się spało?- zapytałam.

pociągnąłem ją na siebie, Z tobą nigdy nie mam koszmarów...Gorzej jak ciebie nie ma- powiedział i zamruczałem cicho- o której masz się tam zjawić??

Zamknęłam oczy.- Za godzinę. Umówiliśmy się w parku na wzgórzu.- powiedziałam cicho i przytuliłam się do niego. Bałam się, ale nie chciałam mu tego pokazywać.

Mała, musisz dotrzymać słowa...- przypomniałem jej, objąłem ją mocno, czas mógł się zatrzymać* To takie niesprawiedliwe*pomyślałem i pocałowałem ją we włosy.

Przygryzłam wargę.- Kotku, czy ty naprawdę musisz iść ze mną?- zapytałam cicho. Przytulałam się do niego. Na chwilę zapomniałam o wszystkim.

-Wolałbym iść, ale wiem ze musisz się skoncentrować na walce, odprowadzę ciebie do parku, potem wróce do siebie, bo psy 3 dni nie widziały nas, chwilę tam posiedzę, przyjdę do ciebie z psami, a po 30 minutach pójdę do ciebie- mówiłem to z ciężkim sercem * Ona musi wygrać to teraz najważniejsze* myślałem, lecz serce targało mnie żebym szedł z nią * Rozum swoje, serce swoje* ból stawał się nie do zniesienia.

Dzięki. Kocham cię.- wyszeptałam. Położyłam głowę na jego ramieniu. Łezka zakręciła mi się w oku. Ścisnęłam go jeszcze mocniej.

Przytuliłem ja, mocno- Tylko masz wrócić- zagrzmiałem- masz mnie zabić za Bestyjke- powiedziałem i zamilkłem- a teraz musisz zjeść śniadanie, to ważne-*Pewnie się będzie burzyć, ale śniadanie jest jej potrzebne, konieczne*

Westchnęłam.- Oczywiście że wrócę.- uśmiechnęłam się.- Taaa... mogę spróbować coś zjeść, ale nie jestem pewna czy to przełknę.- powiedziałam powoli i złapałam go za rękę. Zeszliśmy na dół.

odsunąłem jej krzesło i posadziłem, sam otworzyłem lodówke * Lekkie ale pożywne*, wyjąłem tyle składników że w zebach trzymałem większość, żeby ukryć zdenerwowanie pogwizdywałem, 10 minut póżniej- Tadam, sałatka z kurczakiem, pożywna i energetyczna, do tego Sok z grejfruita i pomarańczy- położyłem talerz przed nia, podałem dwa widelce i 2 szklanki- zajadaj!- prawie rozkazałem

Uśmiechnęłam się i westchnęłam teatralnie.- No tak, czyli nawet gotować potrafisz lepiej ode mnie...- powiedziałam i zaczęłam jeść. Widziałam jak Eric na mnie patrzy więc wpakowałam sobie kolejną porcję sałatki do ust. Spojrzałam na moje dłonie- trzęsły się ze strachu.

-Jasne- powiedziałem z sarkazmem- po prostu wiem co powinno się zjeść przed walka, lata praktyki...- zamilkłem ,zobaczyłem że trzęsą jej się ręcę, ująłem jej wolna ręke i splotłem z swoja * Czy powinienem ją zostawiać tam samą*

Popatrzyłam mu prosto w oczy.- Skarbie, ja wygram. Nie martw się. Jestem tego pewna, tylko że i tak trochę się denerwuję.- powiedziałam spokojnie. Zjadłam śniadanie i wypiłam szklankę soku. Posprzątałam ze stołu. Podeszłam do Erica i przytuliłam się do niego.- Wszystko będzie dobrze.- powiedziałam pewnie.

Wiem, Ale i tak się martwię i nie przekonasz mnie, wiem że w naszym związku ty nosisz spodnie ale i tak sie martwię- powiedziałem i opuszkiem palca przejechałem jej po wardze, , włosy odgarnąłem jej do tyłu- Taki jestem...

Pocałowałam go namiętnie. Wplotłam dłoń w jego włosy.- Zaufaj mi, wszystko się uda, a my będziemy żyć jeszcze wiele, wiele lat, szczęśliwi jak cholera.- powiedziałam uśmiechając się. Spojrzałam na zegar.- Ale muszę już iść. Kotku, kocham cię.- objęłam go jeszcze raz. Zapamiętałam jego zapach, jego minę, jego twarz, jego oczy. Dobrze wiedziałam, że teraz może wydarzyć się wszystko. Czułam, że zaraz się rozkleję.- Idę. Zobaczymy się później.- powiedziałam pewnie i wyszłam do ogródka. Westchnęłam i przemieniłam się w wilka. Po raz ostatni przed walką spojrzałam na Erica. Odwróciłam się szybko i pobiegłam do parku.

odprowadziłem ją wzrokiem, ból jaki potem poczułem, zamroczył mnie na dobre 15 minut, przykucnąłem koncentrując się na tym żeby oddychać, podniosłem się po pewnym czasie wróciłem do domu, zmyłem naczynie, po ścieliłem łóżko w sypialni Kate i wyszedłem, ból nie ustępował.
*Kate wróci obiecała, nie zostawi mnie*

ostrożnie wszedłem do domu, w sypialni położyłem Kate na łóżku, poszedłem do łazienki, przyniosłem wszystko co było mi potrzebne.
_ Kate Skarbie, jeśli mnie słyszysz co dokładnie ciebie boli??- widziałem dużo śladów, i siniaków ale to co było wewnątrz to Kate mogła powiedzieć.

Spojrzałam na niego.- Tak dokładnie to boli mnie wszystko...- jęknęłam cicho.- Mam złamane nogi, chyba miednicę, z lewą ręką też nie jest dobrze. Prawa jest tylko pogryziona...- wymieniałam- Ten imbecyl złamał mi też parę żeber... A tak poza tym, to bolą mnie wszystkie szramy i siniaki, ale to szybko mi przejdzie.- uśmiechnęłam się. Choć bolało wszystko, czułam się strasznie szczęśliwa.

Bawienie się w lekarza nie było miłym zajęciem, ale jak każdy wilk musiałem umieć , powoli i starannie usztywniałem jej kośći, otarte złamanie sprawiło mi najwięcęj problemóww myslach nie kątrolowałem swojego języka* Jak bym go dorwał co za ****, łapy to b miał na drzewach ten ******** nienawidze go chociasz martwy jest*